و بى توجهى نسبت به آنچه اتفاق مى افتد نيست ، بلكه مقصود ، پرهيز دادن از همكارى با آشوبگران و يارى رساندن به آنها در اهداف فاسدشان است (منهاج البراعة ، ج 21 ، ص 10) .

نمونه دوم

و قال عليه السلام : أزرى بنفسه مَن اِسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ ورَضِىَ بالذُّلِّ مَنْ كَشَفَ عن ضُرِّه ، وهانَتْ عليه نَفْسُه مَن أمَّر عليها لِسانه (نهج البلاغه ، حكمت دوم) .
وفرمود: كسى كه آزمندى را جامه زير خود گردانيد ، خويشتن را خُرد نمايانيد ؛ و كسى كه در [ برابر ديگران] پرده از روى پريشان روزگارى خود برداشت ، به خوارى خوشنود شد ؛ و كسى كه زبانش را بر خود فرمانروا ساخت ، خود را به پستى انداخت.

مدرك كلام

مدرك و مصدر حكمت هاى دوم به بعد ، يكى است و اين حكمت ها بخشى از سخنان حضرت عليه السلام هستند كه مالك اشتر را به آن سفارش نموده اند. قبل از شريف رضى ، ابن شعبه در تحف العقول (ص 201) ، ذيل باب «ما روى عنه صلوات اللّه عليه من قصار كلمه» ، آن را روايت كرده است و چنين آغاز مى شود : «يا مالك احفظ عنّى هذا الكلام وعِه يا مالك بخس مروءته من ضعف يقينه ، وأزرى بنفسه من استشعر الطمع ، ورضى بالذل من...» ^۱

واژه شناسى

1 . الزَّرى : براى واژه «زرى» سه معنا گفته شده است:
الف . سرزنش و توبيخ كسى بدان جهت كه از كارى دست بكشد و منصرف گردد