هيجدهم: در شرح احوال حمزات و امامزاده حمزه موسوى و نسب سلاطين صفويّه، و نسب مرحوم حاجى سيّد محمّد باقر رشتى.
نوزدهم: در شرح احوال امامزاده طاهر حسينى.
بيستم: در شرح احوال امامزاده عبداللّه ابيض.
بيست و يكم: در شرح احوال قاضى صابر وَنَكى، و امامزاده اى كه در فرحزاد مدفون است.
بيست و دوّم: در شرح عموم امامزادگان كه وارد رى شده اند.
بيست و سوّم: در شرح علماء رازيّين از زمان ائمّه دين تا علماء اين زمان كه در طهران متولّد شدند و وفات يافتند.
بيست و چهارم: در منامات و رؤياى حسنه و كراماتى كه از اين روضه معظمه ظاهر گرديد به امر اللّه.
خاتمه: در قصايد و اشعارى كه از فضلاء و ادباء عصر در مدح حضرت عبدالعظيم عليه السلام و تاريخ و جامعيّت اين كتاب گفته شد با دو قصيده فارسيّه و قصيده عربيّه كه داعى عرض كرده است.
تتبع مؤلف وجامعيت كتاب
مؤلف قبل از شروع در ديباچه كتاب مى گويد:
در تمام شب خود را با كتب انساب واحاديث مأنوس نمودم ودر تمام روز به كسب احكام مسائل حلال وحرام مشغول شدم تا اين نامه نامى وصحيفه گرامى مملو از اخبار ومحشو از اسرار گرديد.
سپس به نقل از اهل فضل و ادب در جامعيت كتاب ضرب المثل مشهور عربى را مى آورد كه: «كلّ الصيد فى جوف الفرا».
همچنين در مقدمه كتاب مى گويد:
