نيست و اگر نه آثارى بر تقريرات و تحريرات كذبيّه غير واقعيه ام مترتب نخواهد بود ^۱ .

وفات

صاحب «جنة النعيم» در طلوع فجر روز جمعه 21 ربيع المولود ^۲ 1313 هجرى قمرى، در مشهد مقدس رضوى به مرض استسقاء دار فانى را وداع گفت، و به روح و ريحان دائمى شتافت، ومطابق وصيت خودش، در بقعه شيخ بهائى كه در جوار بارگاه رضوى معروف است مدفون گشت. مدت عمر بابركت اين عالم، 58 سال بود.
در مكارم الآثار ^۳ مى گويد: وى در شاه نشين غربى بقعه شيخ بهائى دفن شده و اثر قبرش از زمين نمايان نيست لكن سنگ لوحى بر ديوار بالا سر او نصب است.
كجورى هنگام تأليف جنة النعيم (سال 1295) در سن چهل سالگى بوده، چنانكه در مقدمه عربى كتاب مى گويد:
انى مع فناء الانية عمرت أربعين سنة...
وى در 17 محرم سال 1313 به قصد زيارت حضرت ثامن الحجج عليه السلام از تهران راهى مشهد شده و پس از اقامتى دو ماهه در همانجا درگذشت.
برادرش در زبدة الم آثر چنين مى گويد:
العجب كل العجب ! با وجود محبوبيت نزد رجال ملت و اولياى دولت و مطاعيّت بر اهل مملكت چنان جذبات ربوبيّت جذبش نمود كه در هفدهم شهر محرم كه ايّام عزا و تعزيت بود از خدمت به شريعت، عازم