اين مقاله در پی آن است که، از طريق نگاه ابن طاووس، نشان دهد دعاهايی که او ذکر کرده، چه اندازه قابل اعتماد و اطمينان است. از اين رو، از دو رويکرد در تبيين جايگاه دعاهای ابن طاووس، با عنوان بررسی سند و متن حديث ـ که بر اساس معيارهای پذيرفته شده در دانش نقد حديث انجام می گيرد ـ و استفاده از قراين و مناظری ديگر، چون نگاه و نظر ابن طاووس بهره می گيرد. روشن است که رويکرد دوم، امتياز نگاه دقيق، ريزبين، تفصيلی و همه جانبه رويکرد نخست را ندارد؛ با اين وجود می تواند ميزان زيادی اعتماد بخش و اطمينان آفرين باشد. ابن طاووس دو گروه دعاها را ذکر کرده است؛ يک گروه ـ که اکثريت است ـ دعاهايی است که جنبه روايی دارد. اين گروه خود دو دسته را تشکيل می دهد: دعاهايی است که با اسناد کامل نقل شده و وی بر درستی سند آنها تأکيد نموده است و دسته ديگر، دعاهايی است که سند ندارد يا سند آنها ضعيف است. استناد وی در اين روايات، روايات موسوم به تسامح در دلايل سنن است که از سند درست برخوردارند. گروه دوم دعاهايی است که انشای ابن طاووس است. وی اين دعاها را، با استناد به روايت صحيح، انشا کرده و موارد آن را ـ که اندک نيز هست ـ مشخص نموده است. از اين رو، بر پايه جايگاه والای رجالی، سند شناسی و وارستگی و شايستگی ابن طاووس، گواهی وی می تواند اطمينان‌بخش باشد.