دعای پس از تلاوت قرآن

الإمام الباقر عليه السلام :كانَ عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ عليه السلام يَذكُرُ عَنِ النَّبِيِّ(ص) إنَّهُ كانَ إذا خَتَمَ القُرآنَ حَمِدَ اللّهَ بِمَحامِدَ وهُوَ قائِمٌ ، ثُمَّ يَقولُ :

« الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَــلَمِينَ »وَ« الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى خَلَقَ السَّمَـوَ تِ وَالْأَرْضَ وَجَعَلَ الظُّـلُمَـتِ وَالنُّورَ ثُمَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ »[۱]، لا إلهَ إلاَّ اللّهُ ، وكَذَبَ العادِلونَ بِاللّهِ ، وضَلّوا ضَلالاً بَعيدا ، لا إلهَ إلاَّ اللّهُ ، وكَذَبَ المُشرِكونَ بِاللّهِ مِنَ العَرَبِ وَالمَجوسِ وَاليَهودِ وَالنَّصارى وَالصّابِئينَ ، ومَنِ ادّعى لِلّهِ وَلَدا أو صاحِبَةً أو نِدّا أو شَبَها أو مِثلاً أو سَمِيّا أو عِدلاً ، فَأَنتَ رَبُّنا أعظَمُ مِن أن تَتَّخِذَ شَريكا فيما خَلَقتَ ، وَالحَمدُ لِلّهِ الَّذي لَم يَتَّخِذ صاحِبَةً ولا وَلَدا ، ولَم يَكُن لَهُ شَريكٌ فِي المُلكِ ، ولَم يَكُن لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ وكَبِّرهُ تَكبيرا ...[۲]

امام باقر عليه السلام :على بن الحسين (زين العابدين عليه السلام ) از پيامبر(ص) ياد مى كرد و مى فرمود كه ايشان چون قرآن را به پايان مى برد، مى ايستاد و خدا را به ستايش هايى مى ستود و سپس مى فرمود : ««ستايش ، خدايى را كه پروردگار جهانيان است»و «ستايش ، خدايى را كه آسمان ها و زمين را آفريد و تاريكى ها و روشنايى را پديد آورد ، و با اين همه ، كافران [غير او را] با پروردگار خود ، برابر مى كنند». معبودى جز خداى يكتا نيست و آنان كه براى خدا برابر قرار مى دهند، دروغ مى گويند و سخت گم راه اند. معبودى جز خدا نيست و شريك آورندگان براى خدا، از عرب و مجوس و يهود و نصارا و صابئيان و آنان كه براى خدا فرزند يا همسر يا همتا يا همسان يا مانند يا همنام يا هم تراز ادّعا مى كنند، همگى دروغ مى گويند ؛ زيرا تو ـ اى پروردگار ما ـ بالاتر از آنى كه در آنچه آفريده اى، شريك بگيرى. ستايش ، خدايى را كه نه همسرى دارد و نه فرزندى ، و نه در جهاندارى ، شريكى دارد و نه خوار بوده كه نياز به سرپرست داشته باشد ، و او را به بزرگى ، ياد كن...

اشارت قرآنی

سخن پایانی، اشاره است به آيه ۱۱۱ از سوره اسرا:

وَ قُلِ اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ اَلَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي اَلْمُلْكِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ اَلذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيراً

و بگو: «ستایش برای خداوندی است که نه فرزندی برای خود انتخاب کرده، و نه شریکی در حکومت دارد، و نه بخاطر ضعف و ذلّت، (حامی و) سرپرستی برای اوست!» و او را بسیار بزرگ بشمار!