سند ـ نيز نقل كرده است .
سبط ابن جوزى ، از منابع متعدّد و راويان مشهورى مانند : سُدّى ، شَعبى ، عبد اللّه بن عمر بن ورّاق و... نقل كرده است ؛ امّا بيش از همه، از كتاب و شيوه داستانى ابن اعثم استفاده كرده است .
سبطِ ابن جوزى در طول حيات خود ، مورد احترام و علاقه مردم و حاكمانِ محلّى وقت بود و از سوى كسانى مانند : ابن خَلِّكان ، ذهبى و صَفَدى ، ستوده شده است . ^۱

30. المَلهوف على قَتلى الطُّفوف

سيّد رضى الدين على بن موسى بن جعفر حلّى (م 664 ق) مشهور به سيّد ابن طاووس ، از عالمان و عارفان مشهور شيعه و مؤلّفى پركار با حدود پنجاه كتاب كوچك و بزرگ است . نسب او از سويى به شيخ طوسى (شيخ الطائفه) و از سوى ديگر، به ورّام بن ابى فراس (دانشمند بزرگ شيعه و مؤلّف تنبيه الخواطر) مى رسد . وى پدر و برادر و برادرزاده هايى عالم داشته است . او شخصيتى علمى ، اجتماعى ، ادبى و نيز عارف و متّقى داشته و تأليفات اصلى او در زمينه احاديث اخلاقى ، دعا و زيارت بوده است .
سيّد ابن طاووس ، كتاب خانه بزرگى را از اجدادش به ارث برده و خود بر آن افزوده بود . وى با وجود ردّ پيشنهادهاى مكرّر وزرات و نقابت و سفارت كه از سوى عبّاسيان به وى مى شد، پس از غلبه مغولان بر بغداد و در سال هاى آخر عمر خويش ، منصب نقابت علويان عراق را براى رسيدگى به يتيمان ، بيوگان و مستمندان اين خاندان پذيرفت .
سيّد ابن طاووس در نزد افرادى مانند : جدّش ابن ابى فراس ، ابن نُما حلّى و