عبد اللّه بن عامر بن کرَیز ، پسر دایى عثمان است و نمونه عینى رفاه زدگانى است که با هر آنچه ارزش انسانى است ، به ستیزه جویى و دشمنى مى پردازند. او در ۲۴ یا ۲۵ سالگى از طرف عثمان به حکومت بصره منصوب شد و افزون بر آن ، حکومت منطقه فارس را نیز در دست گرفت .
پس از قتل عثمان ، امام على علیه السلام او را معزول ساخت . وى نیز موجودى خزانه بصره را دزدید و به مکه فرار کرد . به واسطه شناخت او از بصره بود که اهل جملْ تصمیم گرفتند به بصره بروند. او یکى از کسانى بود که با پولى که از بیت المال دزدیده بود ، به تجهیز لشکر پرداخت و یک میلیون درهم و یکصد شتر براى جنگ با امام على علیه السلام هزینه کرد.
پس از جنگ جمل هم به شام فرار کرد و داماد معاویه شد . وى در جنگ صِفّین در لشکر شام بود، چنان که در جنگ با امام حسن علیه السلام نیز شرکت داشت و واسطه صلح بود . سپس در زمان خلافت معاویه ، سه سال دیگر فرماندار بصره شد . زندگانى او نشانگر دنیاپرستى و آزمندى در بهره جویى از بیت المال است . بدین سان ، آیا شگفت انگیز نیست که در شرح حال او بنویسند: «یکى از بخشندگانِ ستایش شده بود» .
ابن عامر در سال ۵۸ یا ۵۹ هجرى درگذشت .
