و در دراسات فى فقه اللّغة, تأليف دكتر صبحى صالح آمده است:
قد اصطلحوا على أنّ الاشتقاق الأكبر هو ارتباط بعض المجموعات الثلاثة الصوتيّة ببعض المعانى ارتباطاً عامّاً…. ^۱
توجّه به تعبير «ارتباطاً عامّاً» در عبارت دراسات و نيز در نظر گرفتن جمله «منتها بين آنها مناسبتى باشد» در عبارت گنجينه ذهنى, ما را با حقيقت اشتقاق اكبر, آشنا مى سازد و اشتقاق فاطمه از «فاطر» را توضيح مى دهد و جدّاً شگفت آور است كه ما روايات متعدّد ^۲ اشتقاق فاطمه از فاطر را تنها به دليل اين كه اشتقاق مورد نظر اين روايات, بر پايه اشتقاق صغير صرفى قابل توجيه نيست, مجعول بدانيم.
بنده تا كنون عالمى را نديده ام كه به اين روايات, بى اعتنايى كند و بر اين اشتقاق, خُرده بگيرد; چرا كه همه مى دانسته اند اين, اشتقاق صرفى اصطلاحى (اشتقاق صغير) نيست و قاعدتاً همه, اشتقاق ذكر شده در اين روايات را اشتقاق معنوى مى گرفته اند تا اين كه نوبت به مؤلف محترم الأخبار الدخيلة مى رسد و ايشان, در نگاه فردى خويش به اشتقاقى كه در اين روايت آمده, روايت را مجعول و ساختگى مى گيرد و حتى احتمال تصحيف هم نمى دهد و به طور قطع و با شدّت هرچه تمام تر, حكم به جعلى بودن آن مى دهد, غافل از اين كه اشتقاقِ آمده در روايت, اشتقاق معنوى است و به عبارت فنيّ تر, اشتقاق اكبر است.

ب. فطر و فطم در لغت

در مفردات راغب مى خوانم:
أصل الفَطر الشقّ طولاً.
ريشه معناى فَطر, شكافتن است.