چون آسمان كند كمر كينه استوار كشتىّ نوح بشكند از موجه بِحار
لعل حسين را ، كند از مِهر، خشك لب! تيغ يزيد را ، كند از كينه آبدار!
در چاه ، سرنگون فكند ماه مصر را يعقوب را ، سفيد كند چشم انتظار
چون برگ كاه در نظر عقل شد سبك هر كس كه پشت داد به ديوار روزگار
خون شفق ز پنجه خورشيد مى چكد از بس گلوى تشنه لبان را دهد فشار
پور ابو تراب و جگر گوشه رسول طفلى كه بود گيسوى پغيمبرش مهار
روزى كه پا به دايره كربلا نهاد بشنو چه ها كشيد زچرخ ستم شعار:
از زخم تير بر بدن نازنين او صد روزن از بهشت برين گشت آشكار
لعل لبى كه بوسه گه جبرئيل بود بى آب شد زسنگ دلى هاى روزگار
رنگين زخون شده است زبى رويى سپهر رويى كه مى گذاشت بر او مصطفى، عذار
طفلى كه ناقةُ اللّهِ او بود مصطفى خصم سياه دل ، شده بر سينه اش سوار!
عيسى، در آسمان چهارم گرفت گوش پيچيد بس كه نوحه در اين نيلگون حصار
نتوان سپهر را به سرانگشت برگرفت چون نيزه برگرفت سر آن بزرگوار؟!
در ماتم تو ، چرخ، به سر، كاه ريخته ست اين نيست كهكشان كه زگردون شد آشكار
از بس كه طايران هوا ، خون گريستند از ماتم تو ، روى زمين گشت لاله زار
خضر و مسيح را به نَفَس، زنده مى كند آنها كه در ركاب تو كردند جان، نثار
بِگْرى،[۱]كه اشك ماتميان حسين را عرش، التماس مى كند از بهر گوشوار
چون خاك كربلا نشود سجده گاه عرش؟ خون حسين ريخت بر آن خاك مُشكبار
صائب! ازين نواى جگر سوز، لب ببند كز استماع آن ، جگر سنگ، شد فگار[۲]
***
اى كوثر مروت! هر چند با حسين سنگين دلى نمود فرات ستيزه كار
از بهر پاك كردن راه گناه خويش امروز آمده است به مژگان اشكبار
از دور ، در مقام ادب ايستاده است با جبهه پر از عرق شرم، چون بهار
چون رحمت تو شامل ذرّات عالم است اين جرم را به روى عرقناك او ميار
رخصت بده كه از سر اخلاص، تا به حشر برگرد روضه تو بگردد به اعتذار ... .[۳]
[۲]كليات صائب تبريزى: ص ۸۰۵.
[۳]كليات صائب تبريزى : ص ۸۰۶ .
