اميرمؤمنان(ع) مى فرمايد: هر كس در خانه خود بنشيند و مورد هجوم قرار گيرد, خوار مى شود. انگيزه ما اين بود كه جلوى اين موجى را كه وهّابيان ايجاد كرده اند و بر احاديث و كتاب هاى ما هجوم آورده اند, بگيريم و براى اين كه بتوانيم از خود دفاع كنيم, اين مشكلات را بيان كرديم. به علاوه, ما معتقديم كه احاديث, داراى سرچشمه واحدى است و مقدار زيادى از احاديث صحاح و مسانيد, در كتب ما وجود دارد. ما در حدّ توان, اين راه را روشن كرده ايم. بقيه را ديگران بايد برعهده بگيرند.
حضرت عالى, عقل را به عنوان يكى از معيارها در بررسى حديث دانستيد. اين معيار را كدام حديث, تأييد مى كند؟ آيا حديثى داريم كه به ما دستور بدهد تا احاديث را بر عقل, عرضه كنيم؟ ديگر اين كه پذيرش اين معيار, باعث نمى شود كه هر كس حديثى را بر عقل خودش عرضه كند و بگويد با عقل من سازگار نيست و در نتيجه, از پذيرش آن ابا كند؟
اوّلاً در حجّيت عقل از نظر قرآن, جاى بحث نيست. قرآن, عقل را بيش از پنجاه بار با ساختار مختلف به كار برده است. لابد يك عقلى نزد قرآن, حجّت است كه جمله «لعلّكم تعقلون» را به كار برده; وگرنه اگر عقل, هيچ نوع حجّيتى نداشته باشد, دعوت مردم به عقل, يك دعوت بيخود و بيجا خواهد بود. ثانياً عقل سليم, عقلى است كه عموم بشر, آن را پذيراست. هيچ عقلى نيكوكار و بدكار را يكى نمى داند. البته ممكن است كسى پيدا بشود و حتى اين را هم منكر شود. بحث در «شَواذّ الأفراد» نيست; بلكه بحث درباره انسان هاى متعارفى است كه در همه دنيا وجود دارند.