به گناه) ، سوگندياد شده و اين سوره، بيشترين سوگندهاى قرآن را در خود جاى داده است:
(وَ الشَّمْسِ وَ ضُحَل-هَا ... قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّل-هَا * وَ قَدْ خَابَ مَن دَسَّل-هَا .^۱
سوگند به خورشيد و تابانى آن ... قطعاً آن كه نفس خود را پاك كرد رستگار شد . و قطعاً آن كه آلوده‏اش ساخت خسارت ديد).
گفتنى است كه سوگندهاى قرآنى در مقايسه با قَسَم‏هاى رايج بشرى از اهميت، عظمت و امتياز ويژه‏اى برخوردارند. پروردگار حكيم، با سوگند خوردن به مخلوقات آسمانى و زمينى، همگان را به اهميت آنها و كثرت منافعشان توجه داده و چون آنها را مهم و شايسته توجه بر شمرده است، بستر مطالعات علمى و تجربى بشر را بر روى پديده‏هاى زمينى و آسمانى فراهم آورده است و بسا كه از رهگذر همين سوگندها، دانش‏هاى بشرى در شاخه‏هاى گوناگون آن، شكوفا شوند،^۲ چنان كه طنطاوى، مفسّر معاصر، مى‏نويسد: «سوگند قرآنى، كليد دانش‏هاست».^۳