او را جريحه‏دار نسازد.^۱
بعضى با محور قرار دادن مقدماتى كه جدل بر آنها متوقف است، جدال احسن را جدالى دانسته‏اند كه از مقدمات مقبول عموم مردم يا طرف گفتگو تشكيل شود.^۲
عده‏اى هم نيت و هدف را دخالت داده و جدال احسن را محاجّه‏اى دانسته‏اند كه با رفق، نرمى ، لطافت، گذشت و احسان در مقابل بدى‏ها ، و با نيّت خير و نفع رساندن به حق همراه باشد و در آن از بلند كردن صدا، ناسزا گويى، زورگويى و استهزا پرهيز شود.^۳
گروهى هم جدال احسن را به مناظره با قرآن و حجّت‏هايى تفسير كرده‏اند كه شبهه‏ها را برطرف سازد و گفتارهاى عنادآلود خصم را در هم بكوبد،^۴ يا به جدالى كه در خور فهم و درك مخاطب است‏^۵ يا براى فرايض‏^۶ يا اثبات حق و ابطال باطل در امر دين صورت پذيرد .^۷و سرانجام برخى در بيانى جامع گفته‏اند: مجادله هنگامى نيكوست كه در آن ، شدّت در گفتار، طعنه و اهانت نباشد. جدال وقتى احسن است كه جَدَل، مجادل را به خصم نزديك كند، به گونه‏اى كه با هم متفق گردند و بى‏هيچ لجاجت و عنادى براى اظهار حق به يكديگر يارى رسانند،^۸ از اين رو جدال‏كننده بايد از آنچه انكار و دشمنى خصم را بر مى‏انگيزد، بپرهيزد و نيز بايد از مقدمات دروغ - هرچند مقبول طرف مقابل باشد - جز در مواردى كه بخواهد