ناشايستگى‏ها منزّه اند. در نگاه قرآن، نبّوت ، موهبتى است الهى كه از سوى خدا در شايسته‏ترين استعدادها قرار مى‏گيرد. در اين نگرش پيامبرى و وحى‏گيرى ، منوط به سلسله‏اى از ويژگى‏هاى اساسى است كه عصمت در دريافت پيام خداوند و حفظ و ابلاغ آن و نيز عصمت در مقام عمل به وظيفه شخصى، به حكم عقل و شرع، اساسى‏ترين آنهاست:
(عَلِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى‏ غَيْبِهِ أَحَدًا * إِلَّا مَنِ ارْتَضَى‏ مِن رَّسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِن بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا * لِّيَعْلَمَ أَن قَدْ أَبْلَغُواْ رِسَلَتِ رَبِّهِمْ وَ أَحَاطَ بِمَا لَدَيْهِمْ وَ أَحْصَى‏ كُلَّ شَىْ‏ءٍ عَدَدَا .^۱
داناى به غيب ، كه غيبش را براى هيچ كس آشكار نكند ، به جز پيامبرى كه از او خشنود باشد ، كه در اين صورت ، براى او از پيش رو و پشت سر نگاهبانى بگمارد ، تا معلوم بدارد كه رسالت‏هاى پروردگارشان را ابلاغ كرده‏اند و خدا به آنچه نزد ايشان است ، احاطه دارد و هر چيزى را به عدد شماره كرده است).
تصوير قرآن از سيره علمى و عملى رسولان الهى ، آن است كه ايشان بهترين، پاك‏ترين و راستگوترين انسان‏ها بوده‏اند؛^۲ رادمردانى كه دعوت و رفتارشان ، نمود توحيد و مظهر صفات الهى بوده است:
(وَ مَآ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ مِن رَّسُولٍ إِلَّا نُوحِى إِلَيْهِ أَنَّهُ لَآ إِلَهَ إِلَّآ أَنَا فَاعْبُدُونِ .^۳
ما پيش از تو پيامبرى نفرستاديم ، مگر اين كه به او وحى كرديم كه هيچ معبودى جز من نيست ، پس مرا بپرستيد).
آنان با كمال عقلانى و سلامت فطرى و صداقت و امانت و پاكى، دلسوزترين افراد به هم‏نوعان خويش و الگوهاى راستين معرفت و تلاش در به‏سازى زندگى دنيا و آخرت مردم بوده‏اند و هرگز سخنى جز حق و رفتارى جز عمل نيك