دو اسم بزرگ, تابع اسم اعظمْ قرارداده شده است. اشاره به آنكه مفتاح وجود, حقيقت رحمت رحمانيه و رحيميه است. ^۱
امام(ره), نظام عالم وجود را مطلقاً بر پايه رحمانيت و رحيميت مى داند و بر اين باور است كه:
اگر اين رحمت و عطوفت در حيوان و انسان نبود, رشته حيات فردى و اجتماعى گسيخته مى شد و با اين رحمت و عطوفت, حيوان, حفظ و حضانت اولاد خود و انسان, حراست از عائله خود و سلطان عادل, حفظِ مملكت خود مى كند. ^۲
از نظر حضرت امام(ره), زحمات طاقت فرسايى كه معلّمان روحانى و انبياى عظام و اولياى كرام و علماى باللّه براى سعادت نوع بشر بر خود هموار كرده اند, در سايه همين رحمت واسعه, قابل توجيه است. ^۳
ايشان با استفاده از قاعده سريان و عموميت رحمت الهى, به دو پرسش در حوزه معارف دينى پاسخ داده است. پرسش نخست, اين است: چرا در اديان آسمانى, بويژه دين اسلام, احكام سخت و دشوارى كه بدواً چهره اى خشونت آميز از دين ترسيم مى كنند, تشريع شده است؟ از نمونه هاى اين احكام, قانون قصاص و حدود و تعزيرات است.
پرسش دوم, ناظر به عذابهاى وعده داده شده براى گمراهان در قيامت است. در اذهان برخى چنين خلجان مى كند كه: آيا عذاب كردن انسانهاى ناتوان و ضعيف, با انواع آلامى كه در جهنّم پيش بينى شده است, توجيهى دارد؟
امام(ره), معتقد است كه قاعده «سريان رحمت الهى» پاسخ به هر دو سؤال است:
تمام حدود و تعزيرات و قصاص و امثال آن, حقيقت رحمت و رأفت است كه