«شادى دنيا با غم آميخته است»۱ و «همه شادىهاى دنيوى از بين خواهند رفت»۲ و «هر چه لذّت شادى بيشتر باشد ، از دست دادن آن ، رنجآورتر خواهد بود» .۳ بر اين اساس ، كسانى كه در دنيا در صدد به دست آوردن شادىِ مطلق هستند ، بايد توجّه داشته باشند كه دستيابى به آن در دنيا امكانپذير نيست ، مگر براى كسانى كه خود را به گونهاى ساختهاند كه تلخىها نيز براى آنها شيرين است .۴
1.ر . ك : ص ۱۹۹ ح ۱۷۷ و ص ۲۰۱ ح ۱۸۵ و ص ۲۰۳ ح ۱۹۰ .
2.ر . ك : ص ۱۹۹ ح ۱۸۰ و ص ۲۰۱ ح ۱۸۵ .
3.ر . ك : ص ۱۹۹ ح ۱۷۹ و ۱۸۴ .
4.ر . ك : ص ۲۰۹ ح ۱۹۹ و ص ۲۱۱ ح ۲۰۲ و ص ۲۱۳ ح ۲۰۵ . نيز ، ر. ك : ص ۴۴ (شناخت امور شايسته اندوه و شادى) و ص ۱۵ (پيشگفتار / الگوى شادكامى در اسلام) .