بنا براين نظريّه عدم صدور آن از معصوم(ع) و همچنين نظريّه انشاء يا تلفيق آن از سوى سيّد مرتضى(قده) يا عالمى ديگر نيز نظريّه اى اثبات نشده و غير قابل اعتماد خواهد بود، و كلام مرحوم مجلسى نيز همانند گفتار ما صرفاً ناظر به نامعتمد بودن استناد اين زيارت به معصوم(ع) است، و گر نه خود مجلسى(قده) بهتر مى داند كه استظهار او مستند به دليل لفظى نيست تا اعتبار يابد، بلكه مبنىّ بر حدس و متّكى به ظاهر حال است؛ و معلوم است كه دليل لبّى تا به سرحدّ قطع يا اطمينان نرسد اعتبار نخواهد يافت.
ليكن در اين باره دو نكته را نبايد از نظر دور داشت:
1. هرچند نمى توان متن زيارت مزبور را به معصوم نسبت داد، ليكن ـ خواه بگوييم متن اين زيارت از تأليف و تلفيق خود سيّد مرتضى و يا كار يكى ديگر از عالمان بزرگ شيعه است، و يا آنكه از معصوم نقل شده ـ فرازها و مقاطعى از اين زيارت كه مشتمل بر گزاره اى تاريخى ويا نقل قولى از معصوم(ع) باشد، طبيعتاً متّكى به روايت سيّد مرتضى(قده) مى باشد، از اين رو بايد شخصيّت و مبانى سخت گيرانه روايى سيّد مرتضى و لوازم آن را نيز ملحوظ داشت، از جمله اينكه:
الف: با توجّه به حرمت وكبيره بودن گناه نسبت فعل يا قولى به معصومان(ع) در ديدگاه فقهى شيعه، و نظر به ورع و تقواى شديد سيّد مرتضى، اِسناد كار يا گفتارى از سوى وى به معصوم بايد در نزد وى مبتنى به حجّتى باشد كه موجب وثوق و اطمينان او گردد، و اين سخن همانند مراسيل شيخ صدوق در كتاب «فقيه» است كه وقتى متنى با لسان احراز در نزد وى به معصومان(ع) نسبت داده مى شود، حاكى از صحّت قدمايى متن مزبور در نزد وى مى باشد.
ب: سخت گيرى سيّد مرتضى و عدم قول او به حجّيت خبر واحد و منحصر ساختن اعتبار آن به خبر متواتر يا خبر محفوف به قراين موجب قطع يا اطمينان، قوّت و اعتبار گزاره هاى مورد بحث را دو چندان مى نمايد.
2. با توجّه به پيراستگى متن اين زيارت و به لحاظ تسامح در دلايل سنن، زائر مى تواند بدون انتساب آن به معصومان(ع) بلكه به نيّت رجاء به صدورش از معصوم(ع) از اين زيارت بهره مند گردد.