اين است كه «زيارتنامه ياد شده صورت دستور العمل دارد و مثلاً مى گويد: وقتى كه خواستى امام حسين(ع) را زيارت كنى نزد قبرش بايست و چنين بگو و سپس رو به قبله كن و دو ركعت نماز بخوان و در قنوت نماز چنين بگو. سپس به ركوع برو و سجده كن و تشهّد بخوان و سلام بده و آنگاه خودت را روى قبر امام بينداز و خاك قبر را ببوس و چنين بگو:.... اگر امام زمان(ع) از زبان خودش اين زيارت و روضه ضمن آن را خوانده بود، دستور العمل در آن نبود؛ زيرا در عملى كه خود امام انجام مى دهد، دستور العمل معنا ندارد».
پاسخ به اين شبهه نيز همانند ايرادهاى پيش روشن است؛ زيرا اوّلاً عبارتِ المزار الكبير ـ «ومما خرج من الناحية عليه السلام إلى أحد الابواب، قال: تقف عليه صلى اللّه عليه وتقول: السلام على ... » ـ به روشنى گواهى مى دهد كه زيارت مزبور به عنوان زيارتى تعليمى از ناحيه مقدّسه صادر شده است و وجود دستور العمل نيز در زيارات تعليمى امرى بديهى است.
وانگهى ايرادگيرنده، دستور العمل، با تفاصيل مذكور، را از زيارت مصباح الزائر نقل مى نمايد و به زيارت ناحيه مقدّسه اشكال مى كند، با اينكه سيّد ابن طاووس و سيّد مرتضى اين متن را به امام عصر(ع) نسبت نداده اند. آنچه به امام(ع) اسناد داده مى شود، متنى است كه المزار الكبير و شيخ مفيد روايت نموده اند، و غالب تفاصيل دستور العمل يادشده را ندارند.
با توجّه به تعليمى بودن متن زيارت، نادرستى ايراد ديگرش نيز روشن مى گردد، كه مى گويد:
در زيارتنامه منقول از مزار شيخ مفيد و مزار كبير نيز مثل زيارتنامه منقول از مصباح الزّائر ابن طاووس عباراتى وجود دارد كه ممكن نيست از زبان امام زمان(ع) باشد مثل اينكه مى گويد: خدايا مرا در زمره محمّد و آلش محشور كن، يا مى گويد: خدايا در اين مشهد معظّم (حرم امام حسين) هر فسادى را در من مى بينى اصلاح كن و مال مرا زياد گردان، يا مى گويد: خدايا مرا به وسيله حلال خودت از حرام بى نياز گردان و به من علم نافع عطا كن، به دلايلى كه ذكر شد نمى توان باور كرد كه زيارت مزبور را امام زمان(ع) از زبان خودش خطاب به امام حسين(ع) انشاء كرده باشد.
سستى اين ايراد در پاسخ به اشكال پنجم روشن تر مى شود.
اشكال پنجم. ناسازگارى متن زيارت با شأن معصوم، ايراد ديگرى كه ذكر مى شود اين