عثمان، ابن ابى عمير، احمد بن ابى نصر بزنظى، اسحاق بن حريز، اسحاق بن عمار، اسحاق بن غالب، ثابت بن دينار (ابوحمزه ثمالى)، جميل بن درّاج، جميل بن صالح، حارث بن نعمان، حديد بن حكيم، حديد مدائنى، حماد بن عيسى، حماد بن زياد، حماد بن عثمان، زيد شحّام، سدير صيرفى، صفوان جمّال، عبداللّه بن ابى يعفور، عبداللّه بن بكير، عبداللّه بن غالب، عبداللّه بن مسكان، علاء بن رزين، على بن ابى حمزة، على بن رئاب قمى، مؤمن الطاق، محمد بن سنان، معاوية بن عمار، مفضّل بن صالح، مقاتل بن سليمان، هشام بن سالم، يونس بن عمار.
نام شريفش، بيش از 3068 بار در اسناد روايات وارد شده است. ۱
علامه حلّى درباره وى، تعبير «ثقه» و «عين» به كار مى برد. ۲
ابن داوود حلّى مى گويد:
او مورد اطمينان و جليل القدر است و از اركان چهارگانه عصر خويش به شمار مى رود. تمام فقها بر اين نكته اتفاق نظر دارند كه هرچه او روايت كند، صحيح است. ۳
روايت كنندگان از ايشان، بالغ بر يكصد نفرند؛ بزرگانى چون: ابراهيم بن هاشم قمى، ابراهيم بن حسن، ابراهيم بن سليمان، احمد بن محمد، احمد بن حسين، حسين بن سعيد اهوازى، احمد بن ابى عبداللّه برقى، فضل بن شادان، احمد بن محمد بن عيسى اشعرى، حضرت عبدالعظيم حسنى، حسن بن محمد ابزارى، حسن بن حسين لؤلؤى، سهل بن زياد، عبداللّه بن صلت، عبداللّه بن مغيرة، على بن فضّال، محمد بن على بن محبوب، يونس بن عبد الرحمان.
روايت شده كه پدرش (محبوب)، چندان در تربيت فرزند خود اهتمام داشت كه با وى شرط كرده بود كه در مقابل هر حديثى كه از ثقه بزرگوار، على بن رئاب كوفى،
1.أحسن التراجم، ج۱، ص۱۵۹
2.خلاصة الأقوال، ص۹۷،ش۲۲۲
3.رجال ابن داوود، ص۱۱۵
