معناى سخن ابن جرير طبرى كه سيوطى نيز آن را پسنديده است اين است كه تناقض سخن صحابه را حل مى كنيم و آن را مى پذيريم و دلالت آيه«اكمال دين» و «اتمام نعمت» مسلمانان را بر اكمال تشريع و تنزيل احكام و فرايض بعيد مى دانيم و آن را تنها منحصر به آزادسازى مكه مى كنيم تا احاديث كلاله و ربا و سخن معاويه در باب آخرين آيه بى نقض بمانند!.
اين فتواى عالمان سنى است كه قبول كلام صحابه، البته نه اهل بيت پيامبر، واجب است،گرچه مستلزم تهى ساختن آيات الهى و احاديث پيامبر از معانى آن باشد! به اين ترتيب اهل سنت در عمل، صحابه را تا درجه عصمت بالا مى برند، بلكه به آنان حق نقض مى دهند و كلام آنان را بر كلام خدا و رسولش حاكم مى سازند!.
نتيجه اين منطق در نزد آنان اين است كه آيه اليوم اكملتُ لكم دينكم … آخرين آيه نيست و سوره مربوط به آن، مائده، نيز آخرين سوره نيست، و معناى آن نيز اكمال فرايض و احكام نيست، بلكه اكمال فتح مكه است و معنى«اليوم» در آيه، روز نزول آيه نيست، بلكه روز فتح مكه يعنى يك سال پيش از حجة الوداع است!.
و اين گونه است كه عالمان حكومتى افكارشان را مى آرايند و پذيرش آن را بر مردم واجب مى شمارند و چنين مى خواهند كه چشمانمان را فرو بنديم و گوشهامان را بر فرياد قربانيان اين افكار، يعنى آيات ظاهر و احاديثى كه حتى طبق معيارهاى آنان صحيح است، بر بنديم!. اين در حالى است كه پس از اين خواهيم ديد كه خليفه، عمر، خود در پاسخ آن يهودى اقرار كرد كه معنى«اليوم» در آيه اكمال دين روز نزول آن آيه است.

بخش دوم :آيه اكمال دين

آيه اكمال دين و آيه لحوم محرّمه(گوشتهاى حرام)

نخستين چيزى كه پژوهشگر در آيه إكمال دين با آن روبرو مى شود، شگفتى جايگاه آن در قرآن است. از ظاهر آنچه كه محدثان و مفسران درباره اين آيه روايت كرده اند بر مى آيد كه اين فقره در حجةالوداع به صورت آيه مستقلى، نه جزئى از آيه اى ديگر، نازل گرديده