و علامه امينى در«الغدير»(چاپ تهران: 1/176،47،36،34،32،30،27،26) ذكر كرده است.
واضح است كه حضرت رسول الله(ص) با چنين مقدمه اى مردم را براى پذيرفتن امر وصايت، ولايت و امامت بعد از خود آماده مى كند؛ بنابراين جمله«من كنت مولاه فهذا علىّ مولاه» نمى تواند معناى ديگرى غير از اعلان ولايت و امامت امام على بن ابى طالب(ع) داشته باشد.
5ـ شاهد پنجم اين است كه مسلمانان آن روز بعد از ابلاغ پيام ولايت از سوى رسول اللّه(ص) يا امام على(ع) بيعت نمودند و تهنيت گفتند. در بعضى روايات آمده است كه بيعت تا بعد از نماز عشاء و در بعضى نقل شده كه تا سه روز ادامه داشت(الغدير: 1/270، روايات محمد بن جرير طبرى در كتاب«الولاية» از زيد بن ارقم).
از جمله كسانى كه آن روز به امام(ع) تهنيت گفتند: خليفه اوّل و دوم بودند. اين واقعه را جمعى از محدثان و مورخان روايت كرده اند، از جمله: احمد بن حنبل در« مسند»سش(4/281)، خطيب بغدادى در«تاريخ بغداد»(8/290)، ابن حجر در«الصواعق المحرقة»(ص26)، قاضى ابوبكر باقلانى در«التمهيد» (ص171) و نيز جمع كثيرى از روات كه شرح آن در«الغدير»(1/272-283) آمده است.
اين تهنيت(بخٍّ بخٍّ لك يابن ابى طالب، اصبحت اليوم مولاى و مولا كل مؤمن و مؤمنة) اعلان بيعت با امام مسلمانان است و اين بيعت و تهنيت را نمى توان به اين معنا توجيه كرد كه امام محبّ و ناصر مردم است.
6ـ شاهد ششم آنكه مردم در آن روز، از اين حديث، ولايت و امامت امام على(ع) را فهميدند،از جمله حسّان بن ثابت، شاعر رسول الله(ص) كه در غديرخم حضور داشت، اجازه خواست كه شعرى بسرايد. سروده وى را مورخان و محدثان غالباً نقل مى كنند و خلافى در آن نيست.
فقـال له قم يا علىّ فانّى رضيتك من بعدى اماماً و هادياً
فمن كنت مولاه فهذا وليّه فكونوا له ابتاع صدق موالياً
هناك دعا اللهم وال وليّه وكن للذى عادى عليا معادياً
رسول الله(ص) بعد از سرودن اين اشعار براى حسّان دعا كرد و فرمود: «ياحسان لاتزال مؤيداً بروح القدس ما كافحت عنابلسانك».