اعلان ولايت امام على بن ابى طالب(ع) نازل شده است(الدرالمنثور: 2/298؛ فتح القدير:3/57؛ تفسير كبير فخر رازى: 63/636؛ روح المعانى: 2/348؛ تفسيرالمنار:6/463؛ اسباب النزول:150؛ شواهدالتنزيل:1/187-193).
آيةالله حكيم: از حديث غدير و رخداد مهّم آن چند نكته مهّم عقيدتى به دست مى آيد:
1ـ امامت همچون نبّوت منصبى الهى است؛ چرا كه نصب امام على(ع) از سوى پيامبر(ص) با دستور الهى بود و آنچه كه بر حقيقت ياد شده تاكيد دارد همان است كه پيامبر(ص) با اين كه مى ديد اين منصب براى امام على(ع) محفوظ نمى ماند (و اين بينش پيامبرـ ص ـ با واقعيت خارجى نيز تطبيق كرد)، ولى با اين همه خداوند، پيامبر را مأمور ساخت تا اين دستور عقيدتى را بيان دارد، و روشن است كه اين خبر تنها براى دستيابى امام على(ع) به اين منصب نبوده است؛ چرا كه اين هدف شكل نگرفت. بنابراين، اين رخداد عظيم در جهت بيان اين دستور عقيدتى بود كه منصب امامت همچون نبوت و پيامبرى بايد از سوى خداوند تعيين گردد.
2ـ بيعت و پيمان و تعهّد در برابر ولايت و امامت از جهت اهميت و آثار، با بيعت و پذيرش نبوت فرقى نمى كند، آن گونه كه نقض اين بيعت و عدم پايبندى نسبت به آن همانند نقض بيعت پيامبر است و پى آمدهاى آن را دارد.
3ـ عصمت امام على(ع) نيز از واقعه غدير استفاده مى شود؛ چرا كه ولايت او، يارى رساندن به او، دشمنى با دشمنان او، همراهى با خط او و پايبندى به ديدگاه هاى او همانند ولايت پيامبر اكرم(ص) و يارى رساندن به او و پايبندى به روش و ديدگاههاى او قرار گرفته است.