فرمود : «تو حُر ( آزاده ) هستى ، همان گونه‏اى كه مادرت تو را ناميده است . تو در دنيا و آخرت ، آزاده هستى . فرود بيا» .
حُر گفت : من ، سواره باشم ، برايت بهتر است تا پياده باشم . لَختى سوار بر اسبم ، با آنان مى‏جنگم و در پايان كارم، به فرود (شهادت) ، خواهد انجاميد .
سپس گفت : اى فرزند پيامبر خدا ! من نخستين كسى هستم كه بر تو بيرون آمد . پس اجازه بده تا نخستين كشته پيشِ روى تو باشم تا شايد از مصافحه كنندگان با جدّت محمّد صلى اللَّه عليه و آله در فرداى قيامت باشم .
حسين عليه السلام به او فرمود : «اگر بخواهى ، سخنى نيست ، كه تو از كسانى هستى كه خداوند ، توبه‏شان را مى‏پذيرد ؛ چرا كه او توبه‏پذيرِ مهربان است» .
نخستين كسى كه پا به ميدان نهاد و به نبرد تن به تن با دشمن پرداخت ، حُرّ بن يزيد رياحى بود كه به گاه بيرون آمدنش براى هماوردى ، چنين خواند :

من ، بى‏گمان ، آزاده‏ام و پناه ميهمانان‏[ امّا گردنِ ] شما را با شمشير مى‏زنم .
به دفاع از بهترين ساكنان خَيف‏^۱شما را مى‏زنم و در آن ، هيچ ستمى نمى‏بينم .
همچنين روايت شده كه چون حُر به حسين عليه السلام پيوست ، مردى از بنى تميم به نام يزيد بن سفيان گفت : به خدا سوگند ، اگر حُر را به هنگام بيرون آمدن ببينم ، با نيزه در پى او مى‏روم .
هنگامى كه حُر مى‏جنگيد و بر گوش و ابروى اسبش زده بودند و خون از آنها سرازير بود ، حُصَين بن نُمَير گفت : اى يزيد ! اين، همان حُرّ است كه آرزو داشتى او را ببينى . آيا مى‏خواهى با او رو به رو شوى ؟
گفت : آرى . سپس ، به سوى او بيرون آمد. طولى نكشيد كه حُر ، او را كُشت و چهل سوار و پياده را نيز كُشت و همچنان مى‏جنگيد تا آن كه اسبش را پِى كردند و پياده مانْد ؛ امّا همچنان مى‏جنگيد و مى‏گفت :

اگر اسبم را پِى مى‏كنيد ، من فرزندى آزاده‏ام‏شجاع‏تر از شير شرزه .
و به گاه حمله ، ناتوان نيستم‏بلكه هنگام فرار ديگران ، استوار مى‏ايستم .