1.و ذَبائحُ الجِنِّ أن يَشتَريَ الدّارَ أو يَستَخرِجَ العَينَ أو ما أشبَهَ ذلكَ فيَذبَحَ لَهُ ذَبيحَةً لِلطِّيَرَةِ . قالَ أبو عُبَيدٍ : معناهُ أ نّهُم كانوا يَتَطيَّرونَ إلى هذا الفِعلِ مَخافَةَ إن لَم يَذبَحوا أو يُطعِموا أن يُصيبَهُم فيها شَيءٌ مِن الجِنِّ ، فأبطَلَ النّبيُّ صلى الله عليه و آله هذا و نَهى عَنهُ . معاني الأخبار : ۲۸۲.

2.در متن حديث «يحتبى» آمده كه مصدرش احتباء است و به معناى نوعى از نشستن است به اين نحو كه فرد روى سرين خود بنشيند و هر دو ساق پاى خود را به سينه بچسباند و با دستار آنها را به پشت خود ببندد و يا با حلقه زدن دست هاى خود به دور ساق پاهايش آنها را نگه دارد. زانو در بغل گرفتن، چمباتمه زدن ـ م . اصمعى مى گويد : اشتمال صمّاء نزد عرب به اين نحو است كه جامه را بر خود بپيچد و تمام بدن خود را با آن بپوشاند و گوشه اى از آن را بالا نزند كه دستش از آن قسمت خارج شود، اما فقها مى گويند : اشتمال صمّاء به اين معناست كه تمام بدنش را در يك جامه بپيچد و جز همان پيراهن پوشش ديگرى نداشته باشد. سپس يكى از گوشه هاى آن را بالا زند و روى شانه اش بيندازد، به طورى كه از همان قسمت عورتش نمايان شود. امام صادق۷ مى فرمايد : «التحاف صمّاء» آن است كه مرد رداى خود را زير بغلش قرار دهد و سپس دو گوشه آن را روى يك شانه اش بيندازد و اين تأويل درست اين اصطلاح است، نه معناى ديگر.

3.قربانى هاى جنّ اين است كه كسى خانه اى بخرد يا قنات و چشمه اى حفر كند و يا كارهايى از اين قبيل انجام دهد و براى دفع شومى قربانى كند. ابو عبيد مى گويد : معنايش اين است كه آنها براى دفع شومى اين كار را مى كردند ؛ چون مى ترسيدند كه اگر قربانى نكنند يا اطعام ننمايند، جنّ به كار آنها آسيب برساند. پيامبر صلى الله عليه و آله اين كار را نادرست خواند و از آن نهى فرمود.