اختصاص داده است.
شیخ طوسی (م460ق) در التبیان، از قول ابن عباس و مجاهد، اهل الذکر را «اهل کتاب» و از قول ابن زید «اهل قرآن»، از قول رمّانی، ازهری و زجاج «اهل العلم به اخبار گذشتگان» معنا می‌کند. ایشان تنها به نقل حدیثی از امام باقر _ علیه السلام _ که می‌فرماید: «نحن اهل الذکر»، اکتفا کرده است؛ بدون آن که دیدگاهی را برگزیند یا وجه جمعی بین حدیث امام باقر _ علیه السلام _ با سایر اقوال ارائه کند.^۱ طبرسی (م548ق) در مجمع البیان نیز بر همین منوال مشی کرده و تنها از قرابت بین قول ابن زید _ که اهل الذکر را اهل القرآن می‌داند _ با حدیث امام باقر _ علیه السلام _ خبر می‌دهد؛ چون اهل بیت _ علیهم السلام _ اهل القرآن هستند.^۲ ایشان در کتاب جوامع الجامع در تفسیر این تعبیر در سوره انبیا تنها به نقل اقوال و روایات اکتفا کرده، اما در سوره نحل آنان را «اهل کتاب» معنا می‌کند.^۳
مرحوم ابوالفتوح رازی (از مفسران قرن ششم) نیز در این باره تنها به نقل اقوال بسنده کرده است.^۴ جمعی دیگر نیز همین منوال را پیموده‌اند؛ مانند ملا فتح الله کاشانی (م994ق)^۵ و ابن ابی جامع عاملی (م1135ق)^۶ و بانو امین اصفهانی^۷ ...؛ هر چند روایات متواتر در مصادر شیعه _ که برخی با سندهای صحیح نیز نقل شده است _ اهل الذکر را به «اهل بیت» معنا کرده‌اند. مرحوم صفّار (م290ق) [که عناوین کتاب وی از دیدگاهش حکایت می‌کند] بابی را تحت عنوان «فی ائمه آل محمد_ علیهم السلام _ انّهم اهل الذکر الّذین أمر الله بسؤالهم ...» مطرح ساخته و در آن 28 روایت نقل کرده است.^۸ مرحوم کلینی، نیز بابی را تحت عنوان «إنّ اهل الذکر الّذین أمر الله الخلق بسؤالهم هم الائمه _ علیهم السلام _ » گشوده و با ذکر نه روایت در ذیل آن از دیدگاه خود خبر داده است.^۹ همچنین، علامه مجلسی در بحار الانوار ذیل باب «إنّهم علیهم السلام الذکر و اهل الذکر و انهم المسئولون ... » بدان پرداخته است. ایشان پس از ارائه نظر خود، بر اساس روایات، اهل