شرط‌بندی پاسکال می‌داند و می‌گوید:
این گفته حکمت‌آمیز صورتی کهنه از همان بیان معروف پاسکال دانشمند فرانسوی است که حکماء اروپا شرطیه پاسکال (Le pari de Pascal) خوانده‌اند و قرن‌ها قبل از پاسکال در نزد مسلمین گفته شده است.^۱
نحوه انتقال این استدلال از غزالی _ که به عربی می‌نوشت و در طوس می‌زیست _ به پاسکال _ که به فرانسوی می‌خواند _ مایه نظرورزی و پژوهش‌هایی شده است. عبدالرحمن بدوی احتمال می‌دهد که پاسکال از طریق نوشته‌های ریموندو مارتینی با استدلال غزالی آشنا شده باشد.^۲ به نوشته وی، مارتینی، مستشرق و تبشیری اسپانیایی قرن سیزدهمی، در مهم‌ترین کتاب خود، خنجر ایمان در سینه‌های مسلمانان و یهودیان، از منابع اسلامی بهره‌های فراوان برده و در موارد متعددی از کتاب‌های غزالی به خصوص تهافت الفلاسفه، میزان العمل، مشکات الانوار، و المنقذ من الضلال استفاده کرده و به آنها ارجاع داده است.^۳ تأثیر سنت اسلامی بر استدلال پاسکال در حدی بود که میگوئل آسین پالاسیوس، مستشرق اسپانیایی، در سال 1920 پژوهشی را به آن اختصاص داد و طی آن سوابق اسلامی شرط‌بندی پاسکال^۴ را منتشر کرد.^۵ همچنین حنا الفاخوری و خلیل الجر با اشاره به کتاب آسین پالاسیوس می‌نویسند:
مهم‌ترین آثار غزالی به زبان لاتینی ترجمه شد و رامون مارتین از او بسیار اخذ کرده است و قدیس توماس آکویناس و سپس پاسکال از مارتین اخذ کرده‌اند.^۶
زرین‌کوب همین نکته را پیش می‌کشد و نتیجه می‌گیرد که شباهت میان استدلال غزالی و پاسکال از سر توارد صرف نیست و پاسکال وامدار غزالی است و استدلال مندرج در اندیشه‌ها را از او گرفته است. دلیل این احتمال آن است که نام آثار غزالی مانند میزان العمل، احیاء العلوم و مقاصد الفلاسفه در نوشته‌های ریمون مارتین اسپانیایی موجود است و