به نصب «یقول» و هم به رفع آن قراءت شده است و هر دو معنا صحیح است، اما قراءت دوم متناسب با سیاق است^۱۲.
علامه برخی اوقات به وسیله سیاق، قراءت مشهور را راجح و برخی اوقات آن را مرجوح می‌داند.^۳

تعامل سیاق با روایات در تعیین نوع روایت؛ تفسیری یا جری و تطبیق

اصطلاح «جری و تطبیق» در سراسر المیزان استعمال شده است و علامه آن را مأخوذ از قول أئمه علیهم السلام می‌داند ^۴. ایشان در این باره معتقد است که سلیقه أئمه علیهم السلام این گونه بوده که همواره آیه‏ای از قرآن را بر مواردی که قابل انطباق با آن باشد، تطبیق می‌کنند؛ هر چند که ارتباطی با مورد نزول آیه نداشته باشد و عقل هم همین سلیقه و روش را صحیح می‌داند؛ زیرا قرآن برای هدایت همه انسان‏‏ها در همه ادوار نازل شده است ^۵. در این مجال، تعاملی را که علامه میان روایات تفسیری و جری و تطبیق با سیاق ایجاد می‌کند، به اختصار از نظر می‌گذرانیم:

نمونه 1

علامه ذیل آیه (إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ)^۶ روایتی را از امام صادق علیه السلام به نقل از تفسیر القمی می‌آورد كه فرمود: گردنهایشان، یعنی گردن‏های بنی امیه، با آمدن صیحهای آسمانی به نام صاحب الامر، نرم و خاضع می‌شود. صاحب المیزان با بیان این كه این روایت در كتبی دیگری همچون روضة الكافی و كمال الدین (صدوق) و الارشاد (مفید) و غیره آمده است، می‌فرماید:
و الظاهر أنه من قبیل الجری دون التفسیر لعدم مساعدة سیاق الآیة علیه^۷.
یعنی چون سیاق آیه كمكی در جهت تفسیری بودن روایت نمی‌كند، از این رو می‌توان گفت آن را از قبیل جری و تطبیق پذیرفت. همان طور كه ملاحظه شد، علامه به كمک سیاق آیه، تفسیری بودن روایت را رد می‌كند و تطبیقی بودن آن را می‌پذیرد.