- خود گفتندى: حق وا ماست و بيعت نكردندى و دعوى بكردندى. ^۱

هفت. كاربرد مصدر تمام به جاى مرخّم‏

- در سيره و تاريخ وارد شده و هنگامى كه گفته است بزرگان ائمّه ما گفته‏اند كه ايمان ملحد و توبه رافضى، قبول نشايد كردن. ^۲
- از فتح‏هاى مروانيان آنچه از آن باز توان گفتن، يكى آن بود كه هزار ماه كم پنجاه ماه، على مرتضى را بر منابرها و منارها، لعنت آشكار مى‏كردند. ^۳

هشت. كاربرد افعال پيشوندى‏

- به ما نقل افتاد كه كتابى به هم برآورده‏اند. ^۴
- هر چه مى‏گويد دروغ مى‏گويد و همه دعوى باطل است روايت دروغ، قول بى حجّت كه نه عقل قبول كند و نه قرآن فرا پذيرد. ^۵
- مسلم را بدين امانت و زنهار به خويشتن قبول كردند و در سر دعوت و بيعت مى‏كردند و در سر فرا آمدن و شدن گرفتند. ^۶

نُه. كتابت «تا»ى تأنيث‏

- و اين بر آن قياس نكند تا شبهت حاصل نيايد. ^۷
- حوالتِ شيعت، به عرش خدا و به نقش جنّة العلاست. ^۸

ده. «را»ى اضافه‏

- از بهر آن را كه اين جمله از جمله مباحات است و موقوف باشد بر مراد طبع. ^۹