موضع ياد شده مى‏گويد كه در هر دوشنبه ، در جلسات درس او ، متجاوز از پانصد منقبت‏خوان و عالم و بازارى از حنفيان و شافعيان شركت مى‏كنند و برخى از آنها مطالب او را مى‏نويسند .^۱
همچنين مصنّف در جواب اتّهام نوسنّى كه «رستمِ خادم را كه به الحاد نسبت داده و رافضى معرفى مى‏كند» ، مى‏گويد :
او به حنفى‏اى معروف‏تر بود از اين كه به امامتى ، و او را خود به حوالتِ خيانتِ مال تركان خاتون ، هلاك كرد . ^۲
او همچنين در بيان پراكندگى و استقرار جغرافيايى اين فرقه، خراسان و ماوراء النهر را در زمان پيدايش دندانيان و مكتب محمّد دندان ، بيشتر در غلبه ابوحنيفه مى‏داند و در زمان حاضر ، ولايت اصفهان و همدان را - كه در آن زمان در غلبه مشبّهه بود - در غلبه حنفيان .^۳
عبد الجليل در جايى ديگر ، بلاد خراسان از نيسابور تا اوژكند در ماوراء النهر و سمرقند و حدود بلاد تركستان و غزنين و ماوراء النهر را نيز از مناطق حنفى‏نشين معرفى مى‏كند .^۴
و در جايى از كتاب ، فرقه‏هاى نجّاريّه ، معتزله ، باذنجانيان و كرّاميّه و بااسحاقيّه را از جمله فرقه‏هاى برخاسته از مكتب بوحنيفه ، عنوان نموده است .^۵
همچنين در جايى از كتاب ، به يكى از مساجد مهم حنفيان به نام «مسجد طغرل» اشاره مى‏كند و مى‏گويد : اين مسجد «از آنِ حنفيانِ محضِ بى‏خيانت است» .^۶
مرحوم محدّث اُرموى (تنها مصحّح كتاب نقض) در تعليقه‏اى كه به اين عبارت عبد الجليل زده ، يادآور مى‏شود كه مراد از حنفيان محضِ بى‏خيانت در كلام عبد الجليل ، حنفيانى بودند كه خود را به «حنفى سنّى» نام‏گذارى نمى‏نمودند و صرفاً