طريقى جز نظر وجود ندارد.^۱ شيخ مفيد هم معرفت خداوند را اكتسابى مى‏داند.^۲
سيّد مرتضى هم طريق معرفت خداى متعال را «نظر» دانسته و بر اين باور است كه حتّى پيامبران و امامان معصوم عليهم السلام نيز راهى جز آن براى معرفت خدا ندارند. ^۳
شيخ طوسى هم طريقه معرفت را تنها نظر و فكر شمرده است. ^۴ابو الفتح كراجكى‏^۵ و ابو الصلاح حلبى‏^۶هم قول به انحصار طريق معرفت در نظر را اختيار كرده‏اند.
علّامه حلّى در كتاب مناهج اليقين، نظر را به جهت دفع عِقاب محتمل، واجب مى‏داند و مى‏نويسد:
مَعرِفَةُ اللَّهِ تَعالى واجِبَةٌ لِكونِها دافِعَةٌ لِلخَوفِ الحاصِلِ مِنَ الإختِلافِ و لايَتِمُّ إلّا بالنَّظَرِ فَيَكونُ واجِباً؛^۷
معرفت خداى متعال، واجب است؛ زيرا موجب از بين رفتن ترسى است كه از اختلاف ناشى مى‏شود و معرفت خدا بدون نظر، حاصل نمى‏شود.
علّامه حلّى، در جاى ديگرى، معرفت خدا، صفات ثبوتى و سلبى، عدل، نبوّت و امامت و معاد را به اتفاق علما، با دليل، نه با تقليد، واجب دانسته است. مرحوم فاضل مقداد هم دليل آن را «دفع عِقاب محتمل يا شكر منعم» دانسته است و پس از معناى دليل، نوشته است:
لَمّا وَجَبَ المَعرِفَةُ وَجَبَ أن تَكونَ بِالنَظَرِ و الإستِدلالِ لأِنَّها لَيسَت ضَروريّة؛ ^۸
آن گاه كه معرفت واجب شد، نظر و استدلال هم واجب مى‏شود؛ زيرا معرفت خدا ضرورى [و بديهى‏] نيست.