بر اين اساس، سخن معصومان عليهم السلام از حيث اصل حجّيت، تفاوتى با هم ندارند؛ امّا جايگاه گويندگانش مختلف است.
حجّيت سخن و رفتار انبياى پيشين نيز جزو مباحث حجّيت سنّت است. برترى انبيا بر ملائكه به جهت عصمت مشقّتبار و اختيارى، علم انبيا به راههاى هدايت انسان كه بر اثر تلاش در مسير حق به دست آمده۱ و جايگاه برتر انبيا نزد خداوند، ايجاب مىكند كه نگاه انسانها به ايشان برتر از نگاه به ملائكه مقرّب باشد. عبد الجليل رازى، انبيا و ائمّه عليهم السلام را برتر از ملائكه مىداند و دليل اين فضيلت را مشقّت بيشتر در كسب ثوابِ فزونتر مىشمرد. بر همين اساس، ملائكه را موظّف به اطاعت از ايشان مىداند. سپس با استناد به طريق اولويت به اين روايت استشهاد مىكند۲ كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «مثل المؤمن عند اللَّه كمثل ملك مقرب و ان المؤمن اعظم عند اللَّه من ملك مقرّب».۳
عبد الجليل اعتقاد دارد كه در اسلام چيزهايى هستند كه بر رسول و امام، حلال اند؛ امّا بر مردم، حرام اند و چيزهايى هستند كه بر مردم، مباح اند و بر رسول و امام، حرام. او مكروهات و مباحات را از امورى مىشمرد كه معصومان عليهم السلام مرتكب آن نمىشوند مگر به طور استثنايى؛ چرا كه ايشان امام مردم اند و فعل امام بايد قابل الگوگيرى باشد، در حالى كه مباح و مكروه، الگو نيست.۴
او با بيانات حديثى و استفادههايش از روايات، روشن مىكند كه قائل به حجّيت سنّت بوده و به آن در ابواب مختلف فقهى، كلامى، تفسيرى و اخلاقى، پايبند است. مستند قرار دادن روايات پيامبر صلى اللَّه عليه و آله امامان و انبيا عليهم السلام براى نظريات و فتاوا، نتيجه حجّت شمردن سنّت است. اكنون نمونههايى از استدلالات و استنادات حديثى
1.بخشى از عصمت و علم، اختيارى و بخش ديگر آن، افاضهاى است. گاهى خداوند با علم خود كه مىداند بندهاى مانند عيسى بن مريم عليها السلام اهل تلاش در مسير حق است، پيش از تلاش، به او عصمت و علم عطا مىكند.
2.نقض، ص۳۱۸.
3.مسند الرضا، ص۶۴، ح۲۷.
4.نقض، ص۶۱۴.