اخبار متواتر منقول است ... و راوى خبر اگر جايز الخطا باشد، باكى نباشد و خللى نكند و تواتر خبر و طريق آن مختل نشود.^۱
يكى از مبانى حجيت سنّت، «علم امام» است. اعلم بودن امام نسبت به ديگر مردم و آگاهى وى از همه امورى كه بشر براى رشد بدان نياز دارد، به سخن و رفتار وى حجيت مى‏بخشد. عبد الجليل رازى، علم امام را شامل هر چيزى مى‏داند كه امّت بدان احتياج دارد اعم از اصول، فروع، تفاسير كتب آسمانى و چيزهاى مورد نياز ديگر براى امامت و هدايت بشر. وى عدم علم امام به اين امور را - كه برخى از آنها جزو امور غيبى‏اند - موجب خلل در دين شمرده و اين ويژگى را از امتيازات امامتْ محسوب كرده است.^۲
مؤلّف هر چند حجيت را هم براى احاديث پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و هم براى احاديث ديگر ائمّه عليهم السلام قائل شده، با اين حال، در پاسخ به اين اشكال كه شيعه، على عليه السلام را شريك پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مى‏داند، امير مؤمنان عليه السلام را شاگرد و وصىّ پيامبر مى‏خواند.^۳ وى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را برترين انبيا دانسته و نسبت به ديدگاه برترى امام على عليه السلام بر انبيا، آن را متعلّق به حشويه و اخباريه مى‏شمرد^۴ و ديدگاه شيعه اصيل و حقيقى را اين‏گونه بيان مى‏كند:
مذهب شيعت اصوليه، آن است كه هريك از انبياى كبار بهترند از امير المؤمنين عليه السلام كه ايشان هم نص اند و هم معصوم و ايشان اصحاب وحى خداوندند و او را اين درجه نيست.^۵
وى امام على عليه السلام را بهتر از يازده امام ديگر دانسته و به اين سخن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله استدلال مى‏كند^۶ كه فرمود: «هذان إمامان قاماً أو قعداً و أبوهما خير منهما».^۷ و نيز اين سخن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را دليل مى‏گيرد^۸ كه فرمود: «ياعلى أنا سيّد الأنبياء و أنت سيّد الأوصياء».^۹