آياتى است كه در شأن آنان نازل شده و هر كدام، دلالت بر منزلت ايشان نزد خداوند دارد. در اين ميان، سهم على بن ابى طالب عليه السلام بيشتر از ديگران است:
آيات بيمر از قرآن مجيد در فضايل و مناقبِ او منزل شده باشد...۱. قرآن و اخبار از فضائل و مناقب ايشان ملْء است و عقل همه عاقلان، بر عصمت و فضل ايشان گواه است.۲
در مقايسه ايشان با صحابه گفته است: على عليه السلام بهتر است و عالم و معصوم و همه صحابه، محتاج علم او.۳ على عليه السلام را در فضايل هر يك از صحابه با وى مشاركت است و آنچه او بدان مخصوص است، ايشان را به جمع نبوده است.۴ نعت على عليه السلام در اين است كه: (يُجاهِدُونَ فى سَبيلِ اللَّهِ وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ)۵ و على عليه السلام داناترين مردمان بعد از پيامبر خدا و و افضل مهاجرين به شمار مىآيد.۶ على عليه السلام كسى است كه در آيه مباهله، نفس پيامبر صلى اللَّه عليه و آله است.۷
و العاديات: سوره و العاديات، در جنگ على عليه السلام به دستور پيامبر خدا، در ذات السلاسل نازل شد. هر چند نخست عمرو عاص به سلاسل رفت؛ لكن مخذول و نامظفّر برگشت و «به آخر، امير المؤمنين على عليه السلام برفت و مظفر باز آمد».۸ رازى در تأييد اين شأن نزول به ديدگاه اكثر مفسّران اسلامى استناد مىكند:
اكثر مفسّران اسلامى را مذهب اين است كه والعاديات، قَسم است به سُم مركب على مرتضى عليه السلام و گر گويند در حق مجاهدان است به اتفاق امّت، على عليه السلام سر همه مجاهدان است.۹
در جايى ديگر در تذكّر مؤلّف بعض فضائح الروافض، آيات نازله در شأن امام على عليه السلام، و العاديات را در آغاز آنها بر مىشمرد:
