وحى غير قرآنى دارد كه از طريق جبرئيل عليه السلام به ايشان ابلاغ شده است. وى در بيان مصدرِ سنّت نبوى مى‏نويسد:
سيّد عليه السلام هر چه كردى به دستور خداى كردى و نزول قرآن و قول جبرئيل، نه بو بكر و عمر به دلالت قوله (وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْىٌ يوحَى عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى)^۱ .^۲
در اين عبارت، منشأ افعال نبوى، دستور خدا، قرآن و قول جبرئيل عليه السلام بيان شده است كه همگى، خاستگاه وحيانى سنّت نبوى را مى‏رسانند. با اين تحليل، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله اجتهادى در بيان احكام و معارف نداشته و هر چه بيان مى‏كردند، با واسطه يا بدون واسطه، ريشه در وحى دارد. مبتنى بر پيش‏فرض اعتبار سنّت در فهم قرآن، در نقض استناد به روايات در تفسير آيات، فراوان به چشم مى‏خورد.^۳
تعداد روايات استنادى وى در فهرست پايانى مرحوم اُرموى، گوياى اين ادّعاست.^۴ البته رازى هر خبر واحدى را مبناى تفسير قرار نداده است و در جايى به صراحت مى‏گويد: «اين خبر از اخبار آحاد باشد و به مذهب ما ايجاب علم و عمل نكند».^۵ از اين رو، هر سخنى را به صرف حديث بودن، در تفسير كارآمد نمى‏داند و به نقد مى‏سپارد. توجّه به تأويل‏^۶ و سبب صدور روايات،^۷ از درنگ‏هاى قابل توجّه وى در بهره‏ورى از روايات بوده است. افزون بر اين دو، به شدت از كاربرد اسرائيليات در تفسير آيات گريزان است.^۸ براى نمونه، روايات موضوع در مسئله رؤيت خدا، ^۹مجعول بودن خبر «لو كنت صمداً جليلاً لاتّخذت عُمراً خليلاً»^۱۰و «بو بكر تمام النبوه»^۱۱ را - كه در جوامع حديثى اهل سنّت رخنه كرده - ، به نقد كشانده است. البته نسبت به