و مروه نوشته نمی‌شود؛ در حالی كه سعی جهت انجام حج و عمره از واجبات غیر قابل انكار است. روایات اسباب نزول،¹ حاكی از آن است كه عروة بن زبیر (م96ق)
_ كه یكی از هفت فقیه شهر مدنیه بود _ فهم نادرستی از این آیه داشت. در این
مورد از خاله‌اش عایشه سؤال كرد و عایشه پاسخ او را از طریق بیان سبب نزول آیه
داد، مبنی بر این كه بعضی از صحابه در سعی میان صفا و مروه احساس گناه می‌كردند، و با توجه به آلودگی آن دو مكان به بت‌های مشركان، برای برخی این تصور پیش آمد كه سعی با وجود آن بت‌ها، نوعی تعظیم و تقدیس بت‌ها محسوب شده و جایز نیست.².
از ابوبكر نقل شده كه این آیه ردّ بر دو گروه است:
گروه اول، كسانی كه از طواف میان صفا و مروه به دلیل آن كه از سنّت‌های جاهلیت است و به خاطر وجود دو بت معروف، امتناع كردند. گروه دوم، كسانی بودند كه از طواف صفا و مروه به دلیل آن كه در قرآن كریم نیامده، امتناع ورزیدند.³
به نظر می‌رسد با آن كه اخبار سبب نزول ماجرای مربوط به آیه را با تفصیل كامل در اختیار مفسران قرار می‌دهد و قرینه مناسبی برای فهم سریع آیه است؛ اما چنان نیست كه فهم آیه لزوماً متكی به آن اخبار باشد و قرآن خود بیان كننده این آیه نباشد و ندانستن سبب نزول آیه مفسر را در فهم آیه دچار خطا كند. اما ظاهر آیه در دلالت خود مشكلی ندارد؛ چون فقط از روا بودن سعی سخن می‌گوید و در مقام بیان وجوب یا استجباب نیست و با هر دو سازگار است. جالب آن است كه وقتی عروه از عایشه پرسید که پس طواف نكردن اشكال ندارد، عایشه پیش از اشاره به سبب نزول چنین می‌گوید: «كلّا لو كان كما تقول لكانت فلاجناح علیه أن لایطّوّف بهما...».

معنای سؤال در صورتی درست بود كه آیه می‌فرمود: گناهی بر او نیست كه طواف نكند. عایشه بر وجوب ‌سعی ‌تأكید كرده و می‌گوید پیامبراكرم صلی الله علیه و آله فرمود:« خذوا عنّی ‌مناسككم». رسول خدا صلی الله علیه و آله، طواف میان صفا و مروه را واجب كرده و كسی حق ندارد طواف میان آن دو را ترک كند.^۴