قابل توجّه است كه تحدّى قرآن، به قصد ابطال اين مدّعاست كه قرآنْ مشكلِ صدورى دارد و از ناحيه خدا نيست،هرچند نبوّت و رسالت پيامبر(ص) را نيز اثبات كند. علّامه طباطبايى (ره ) مى نويسد:
خدا نفرموده «اگر از نبوت بنده ما در شك و ترديد هستيد»؛ پس، تمام تحدّيهاى قرآن، يك نحوه استدلال است براينكه قرآنْ معجزه و خارق العاده است و از نزد خداست. ^۱
از سوى ديگر، مى دانيم كه اعجاز قرآن به بلاغت و بُعد ادبى منحصر نيست؛ بلكه متن و مضمون را نيز در برمى گيرد، كه از آن به اعجاز بلاغى يا لفظى و اعجاز معنوى يا علمى تعبير مى كنند. علّامه طباطبايى(ره) در اين باره مى گويد:
پس قرآن براى اهل بلاغت، در فصاحت و بلاغتش معجزه است و براى حكيم در حكمتش، براى دانشمند در علمش، براى اهل اجتماع در اجتماع، براى قانوندانان در قانون گذارى، براى سياستمداران در سياست، و براى زمامداران در حكومت و زمامدارى. ^۲
قرآن، با اتّكا به بلاغت متن و اعجاز معنوى، قطعى الصدور بودن خود را اثبات كرده است. و اين دليل محكمى است بر اينكه قرآن در نقد سخن، شيوه اثبات متّكى بر علوّ معانى و اعجاز بيانى را برگزيده است؛ بى آنكه به بررسى رجالى حاجتى باشد.
نيز قرآن با استناد به عدم اختلاف در مضمون و متن آيات(بر خلاف مكتوبات بشر)، به صدور آن از جانب حضرت حق استدلال كرده است: «أفلا يتدبّرون القرآن ولو كان من عند غيراللّه لوجدوا فيه إختلافاً كثيراً^۳ …آيا در قرآن نمى انديشند؟ اگر از جانب غير خدا بود، بى شك در آن اختلاف بسيارى مى يافتند».
شيوه قرآن درنقد عقايد اهل كتاب غالباً بر اساس پيام و محتواى كتابهاى آسمانى آنهاست.