5 ـ كتاب المتعة،
6 ـ كتاب الغيبة،
7 ـ كتاب الصّلاة،
8 ـ كتاب الرّجعة،
9 ـ كتاب فضائل أميرالمؤمنين(ع)،
10 ـ كتاب الفرائض. ۱
8 ـ الحسن بن محمّد بن يحيى بن الحسن بن جعفر بن عبداللّه بن الحسين بن على بن الحسين بن علىّ اميرالمؤمنين(ع)، ابومحمّد، المعروف بإبن أخى طاهر:
اتّهام: كذّاب و جاعل حديث است؛ رواياتى را از افراد مجهول نقل مى كرد كه مورد انكار (منكّرة) بود؛ ضعيف است. ۲
دليل: علاّمه مامقانى (ره)، او را مورد تضعيف اصحاب مى داند كه از افراد مجهول روايات منكّره نقل مى كند. ۳
و نيز نجاشى مى گويد كه از افراد مجهول، روايات منكّره نقل مى كند و ديدم كه اصحاب ما، او را تضعيف مى كردند ۴ و ابن غضائرى و ابن داود، او را دروغگو و جاعل حديث مى دانند و توقّف در روايات او را انتخاب مى كنند. ۵
امّا برخى رجاليان، او را موثّق مى دانند؛ چرا كه صدوق(ره) از او نقل حديث كرده و اجازه گرفته است و شيخ مفيد(ره) نيز در ارشاد، از او روايات بسيارى نقل كرده است. ۶
1.رجال نجاشى//۳۶
2.تلخيص مقباس الهداية /۲۶۷
3.رجال نجاشى/۶۴
4.بهجة الآمال، ج۳/۲۰۶
5.همان، از «تعق» نقل مى كند. اين مطلب، مبتنى بر اين اصل است كه «مشايخ اجازه، همه ثقه هستند» و يا اينكه «نقل روايت از كسى، دليل بر توثيق اوست». در حالى كه هيچكدام ثابت نشده است؛ بلكه هر دو مبنا باطل است. (ر.ك: مقدّمة معجم رجال الحديث)
