الرّكعتين وهما الصّلاة ونحر الهدى وإنّه لابدّ من تعاطيهما؛ فذلك واجه فى كلّ دين وفى كلّ ملّة وقيل: أمه بوضع اليد على النّحر؛ وقيل: حثّ على قتل النّفس بقمع الشهوة …

3ـ در صحاح اللّغه جوهرى آمده:

النّحر موضع القلادة من الصّدر وهو المنحر …؛ ونحر النّهار، أوّله؛ والنّحر فى اللبّة مثل الذّبح فى الحلق …؛ ونحرت الرّجل أى أصبت نحره وكذلك إذا صرت فى نحره …

4 ـ و در لسان العرب مى خوانيم:

نحره ينحره نحرا: أصاب نحره؛ ونحر البعير ينحره نحرا: طعنه فى منحره حيث يبدو الحلقوم من أعلى الصّدر … وفى الحديث انّه خرج وقد بكّروا بصلاة الضّحى فقال نحروها نحرهم اللّه، أى صلّوها فى أوّل وقتها من نحر الشّهر وهو أوّله؛ قال الفرّاء سمعت بعض العرب … ونحر الرّجل فى الصّلاة: إنتصب ونهد صدره؛ وقوله تعالى «فصلّ لربّك وانحر» قيل: هو وضع اليمين على الشّمال فى الصّلاة. قال إبن سيدة: وأراها لغة شرعيّة؛ وقيل: معناه وانحر البدن؛ وقال طائفة: أمر بنحر النّسك بعد الصّلاة؛ وقيل: أمر بأن ينتصب بنحره بإزاء القبلة وأن لايلتفت يمينا وشمالا؛ وقال الفرّاء: معناه: إستقبل القبلة بنحرك. إبن الأعرابى: النّحرة إنتصاب الرّجل فى الصّلاة بإزاء المحراب.

تبيين استظهار امامان(ع) از آيه «وانحر»

با توجّه به آنچه گذشت، نحر همان فرورفتگى بالاى سينه و زير گلوست و واژه «نحره» يعنى دست به محلّ نحر او زد كه تفسير به «أصاب نحره»، همين معنا را مى رساند؛ و نيز «نحره» به معناى «به محلّ نحر رسيد و در آن محل قرارگرفت» آمده؛ چراكه «نحره» به «صار فى نحره» نيز تفسير شده، و اين، ريشه معناى لغوى نحر است. البتّه از آنجا كه به هنگام كشتن شتر، چاقو را در همان محلّ نحر او وارد