ستايش

الهى ! عبوديت ، تو را رواست كه پروردگار جهانى ، و پرستش تو را سزاست كه آفريدگار جانى . ستايش ، تو را درخور است كه از چشم خلايق نهانى ، و ثنا تو را شايسته است كه عيان تر از هر عيانى .

بيت

داراى جهانى و نگهبان نهانىدر خاطره ها هر چه در آيد تو نه آنى
كُلّ مَا مَيَّزْتُمُوهَا ^۱ بِأوْهَامِنَا فِي أدَقِّ مَعَانِيهِ مَخْلُوقٌ مَصْنُوعٌ مِثْلُنَا مَرْدُودٌ إلَيْنَا ^۲ .
الهى ! تويى آن كريمى كه هر كريمى را ديده به سوى كرم و احسان تو باز است و تويى آن بخشنده اى كه هر بخشنده را به درگاه [تو] صد هزاران حاجت و نياز .

رباعى

هر كه سر تافت زدرگاه تو شد خار و ذليلرانده درگه حق را نبود هيچ كفيل
رفت بيرون ز ره آن كز ره حق رفت بروننبرد راه به مقصود ، كسى جز به دليل
إلهي ! إذَا جِئْنَاكَ عُرَاةً حُفاةً مُغْبَرَّةً^۳مِن ثَرَى الأجْدَاثِ رُؤوسُنا ، [و] شَاحِيَةً مِن تُرَابِ الْمَلاحِيدِ وُجُوهُنا ، وَ خَاشِعَةً مِن أقْلاعِ^۴الْقِيَامَةِ أبْصَارُنَا ، و ذَابِلَةً مِن شِدَّةِ الْعَطَشِ شِفَاهُنَا ، وَجَائِعَةً لِطُولِ الْمُقَامِ بُطُونُنَا ، وبَادِيَةً هُنَالِكَ لِلْعُيُونِ سَوْآتُنَا ، ومُوَقَّرَةً مِن ثِقْلِ الأوْزَارِ ظُهُورُنا ، و مَشغُولِينَ بِمَا قَد دَهَانَا عَنْ أهَالِينا وأولادِنَا ، فَلا تُضَعِّفِ الْمَصَائِبَ عَلَينَا بِإِعْرَاضِ وَجْهِكَ الْكَرِيمِ^۵عَنّا وَسَلْبِ عَائِدَة^۶ما مثله الرَّجَاءُ مِنّا .