فصل بيست و يكم : در شرح فقره بيست و يكم از فقرات دعاى شريف است

و آن مشتمل است بر يك ستايش ، و دو تزيين ، و يك طلب :

ستايش

حمد تام و ثناى تمام و ستايش بسيار و نيايش بى شمار و شكر كثير و عبادت بى نظير ، خالقى را سزا و صانعى را روا و منعمى را شايسته و پروردگارى را بايسته است كه از براى اُولى الاَبصار و صاحبان بصيرت و اعتبار بر يگانگى ذات و نفى صفات خود ، آيات بينات و علامات واضحات از هر طرفى بيرون از حصر و شمار و از هر كرانى خارج از اندازه و مقدار نصب نموده « وَ مِنْ ءَايَـتِهِ الَّيْلُ وَ النَّهَارُ وَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ لاَ تَسْجُدُواْ لِلشَّمْسِ وَ لاَ لِلْقَمَرِ وَ اسْجُدُواْ لِلَّهِ الَّذِى خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ »^۱ و عقول عقلا و اذهان صلحا و افهام علما و افكار فضلا را بر وحدت ذات و يگانگى صفات و توحيد عبادت و اعمال و يكى بودن خلق و افعال خود مفطور و مجبول و مقهور و مغلول فرموده « فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِى فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لاَ تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَ لِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لَـكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ »^۲ ، حكيمى كه زجاج حكمت كامله اش بى ^۳ ماده موجود ، قناديل سبعه افلاك [ را ] به نفخه وجود موجود داشته ، و معمار قدرت حاصله اش بى استعانت فكر و انديشه هفت طاق زبرجدى را بلاستون و عَمَد برپا داشته « إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِى خَلَقَ السَّمَـوَ تِ وَ الْأَرْضَ فِى سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ يَدَبِّرُ الْأَمْرَ مَا مِن شَفِيعٍ إِلاَّ مِنم بَعْدِ إِذْنِهِى ذَ لِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ أَفَلاَ تَذَكَّرُونَ »^۴ و صلوات زاكيه متواليه و تسليمات وافيه متعاقبه نثار مرقد بهشت مثال و مضجع عرش تمثال آن پادشاهى كه شمه اى از مناقب ذاتش ، لَوْلاكَ لَما خَلَقْتُ الأَفْلاكَ ^۵ است و شرذمه اى از