طلب

الهى ! درد دل ناگفته بهترحديث حال ما نشنفته بهتر
گلى كو نشكفد در باغ مقصودمر آن گل در جهان نشكفته بهتر
چه بنويسم و چه عرض نمايم و حال آن كه خواننده به نوشته ننوشته عالم است ، و شنونده به گفته نگفته حاكم . الهى ! مدتى است مديد و عهدى است بعيد كه بر در خانه مجاورم و احسان صاحب خانه را خواهان و منتظر . نه به مأيوسى ام جوابى مى دهند و نه به اميدوارى ام خطابى مى نمايند ، نه در درون خانه ام مى خوانند و نه از در خانه ام مى رانند .

آخر اين رسم كدامين بلد استكه به درويش جوابى ندهند
بر در خانه بماند عطشانتشنه را جرعه آبى ندهند
الهى ! به آبروى عزيزان درگاهت كه از درگاه خود دور و از رحمت خويش مأيوسم مگردان .

يا مَن يَرى مَا فِي الضَّمِيرِ وَ يَسْمَعُأنْتَ الْمُعَدُّ لِكُلِّ مَا يُتَوَقَّعُ
يا مَن يُرَجّى فِي الشَّدَائِدِ كُلِّهَايَا مَن إلَيْهِ الْمُشْتَكى وَ الْمَفْزَعُ
يا مَن خَزَائِنُ مُلْكِهِ فِي قَولِ «كُنْ»اُمْنُنْ فَإنَّ الْخَيْرَ عِندَكَ يُجْمَعُ
ما لي سِوى فَقْري إليكَ وَسِيلَةٌبِالافتِقارِ إلَيكَ فَقْرِي أَرْفَعُ
ما لي سِوى قَرْعي لِبَابِكَ وُصْلَةٌ^۱وَ لاَءنْ رَدَدْتَ فَأَيَّ بَابٍ أَقْرَعُ
حاشَا لِمَجْدِكَ أنْ تُقَنِّطَ سَائِلاًالفَضْلُ أجْزَلُ ، وَ الْمَوَاهِبُ أَوْسَعُ