تبه روزگار دست انابت به درگاه آفريدگار خود بر آورد ، و از افعال رذيله و اعمال ذميمه خود نادم و پشيمان گردد ، و خداوند خود را به تضرّع و زارى بخواند و ابرام و الحاح نمايد ، البته خداوند بر او رحمت كرده توبه او را قبول نمايد و حاجت او را روا فرمايد .
روى الوليد ^۱ بن عقبة الهجري قال : سمعت أبا عبداللّه عليه السلام يقول : لا يَلِحُّ عَبدٌ مُؤمِنٌ عَلَى اللّهِ في حاجَتِهِ إلاّ قَضَاهَا اللّه^۲يعنى : شنيدم از ابى عبداللّه عليه السلام جعفر بن محمّد الصادق عليه السلام كه مى فرمودند : «به خدا قسم كه ابرام و اصرار نمى نمايد بنده مؤمن بر خداى خود در حاجت خود مگر آن كه خدا حاجت او را بر مى آورد» ، و ليكن سزاوار آن است كه بنده ، خود را در سلك محسنين و نيكوكاران از مؤمنين منسلك نمايد تا به مقتضاى قول حضرت رب العالمين « إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِّنَ الْمُحْسِنِينَ »^۳ به شرافت قرب رحمت رحمان سرافراز ، و به عنايت پروردگار خويش از هم گنان ممتاز گردد . جَعَلنَا اللّهُ و جميعَ إخوَانِنَا الْمُؤمنينَ مُنْسَلِكينَ فِي سِلكِ الْمُحسنينَ، بِمُحمّدٍ وآلِه الطاهرينَ، صَلواتُ اللّهِ عليهِم أجمَعِين .

طلب

به چه رو روى نمايم به سر كوى كسىكه نكردم به رضايش حركت يك نفسى^۴
كاروان رفت از اين شهر و عزيزان همراهاثرى نيست از آن غير صداى جرسى^۵
راه دور است چه سازم من مسكين يا ربكه ندارم چه سواران سبك رو فرسى
دلم از فرقت ياران نه چنان گشته حزينكه توانم غم دل باز بگويم به كسى
سير گلشن به تو خوش اى نفس صبح كه مننه هوايى به دلم ماند و نه در سر هوسى
نظرى كن به من غمزده زار و مكنشكوه از جاى^۶خود اى مرغ كه اندر قفسى
تو اگر ناله كنى داد رسى هست تو رامن گرفتارم^۷و بهرم نبود دادرسى
قدسيان را اثر ناله من كرده ملولنافتاده به دل چرخ ز آهم قبسى
اى خدا ! بنده شرمنده غمگين تو راهست از حضرت خلاّق جهان ملتمسى
كه ببخشى به من از فضل خود و از غم خودوارهانى دل مجروح مرا يك نفسى
به خدايىّ تو كز خلق تواَم نيست طمعنه به دنيا نه به عقبا سر بال مگسى