۱۰۱.وَقَالَ : رُعُونَاتُ النَّفْسِ تَتْعَبُها .

۰.و گفت : رعنايى هاى نفس ، رنج مى رساند نفس را .

تا بُود زير دست رعنا نفس
بَتَر از وى در آرزوش مسنج
زان كه رعنايى هاى نفس خسيس
مى رساند تو را مدام به رنج

۱۰۲.رَاعِ الحَقَّ عِنْدَ غَلَبَاتِ النَّفْسِ .

۰.رعايت كن حق را نزد غلبه نفس .

راه حق گير و كام نفْس مده
هست مردى به فعل^۱نه به سخن
بر تو چون نفْس تو غلبه كند^۲
گر تو مردى ، رعايت حق كن

۱۰۳.وَمِنْ كَلامِهِ : رَفِيْقُ ^۳ الْمَرْءِ دَلِيْلُ عَقْلِهِ .

۰.و از كلام اوست : رفيق مرد ، دليل عقل اوست .

عاقلان راست رسم و راه نكو
مرد بى عقل ، بى طريق بُود
قدر هر كس به قدر عقل وى است
مرد را عقل او رفيق بُود

۱۰۴.وَقَالَ : زِنِ الرِّجَالَ بِمَوَازِيْنِهِمْ .

۰.و گفت : وزن كن مردان را به موازنه ايشان .

قدر هر كس به قدر او دانند
نقل ، اين است از شه مردان
وزن مردان نمودن ار خواهى
آن نشايد به جز موازنه شان