شيخ سراج الدين محمود بن خليفه (متوفى 562) خرقه داشت .
بقلى در سفر حج ، به همراه مريدانش از شيخ ابوالصفا در واسط خرقه گرفت و پس از حج به مصر و شام رفت و سرانجام به شيراز بازگشت و باقى روزگار خود را به تدريس ، تربيت مريدان و نگارش كتاب گذرانيد.
مريدان وى از ميان طبقات مختلف از جمله بزرگان و علما ، صاحبان مشاغل و زنان بودند . گويند كه حتى نجم الدين كبرى (متوفى 618) گاه كسانى را از خوارزم ، براى تربيت نزد وى مى فرستاد.
اگر چه بقلى كرامت را براى عارف از جمله حجاب هاى وصال به حق مى شمرد ، كرامات زيادى از وى نقل مى كردند.
بقلى هر هفته چند نوبت در مسجد عتيق و مسجد سُنقُرى وعظ مى كرد و كلامش تأثير شگرفى داشت . او در اواخر عمر به نوعى فلج دچار شد ، اما باز هم با شوق و به كمك مريدان به مسجد مى رفت و وعظ مى كرد و پس از بيان مختصرى در باب معانى ظاهرى آيات و روايات به توضيح معانى عرفانى آنها مى پرداخت.
روزبهان عاقبت در سال 606 در شيراز درگذشت . مزارش در قبرستان محله باغ نو و جنب رباطى بود كه بر اساس كتبيه قدمگاه ، خود آن را در 560 ، در شيراز ساخته بود و بعدها مزارش به اين رباط ملحق شد . معتقدان اين پير در گذشته به زيارت اين محل در روز سه شنبه تأكيد مى كردند و وضو گرفتن با آب چاه اين رباط و نماز گزاردن بر مزار بقلى را موجب روا