آنچه اشكال دارد اشراف بر قبر و در جايگاهى بالاتر از قبر قرار گرفتن است. بنابراين، اگر مسلمانان قبل از ساختن بناى مسجد، قبر را مشاهده مى كرده اند اشكالى نداشته و از اين جهت نقضى بر علاّمه شوشترى وارد نيست؛ چرا كه اشراف بر قبر اشكال دارد.
و امّا اينكه احتمال آن مى رود كه پيامبر را در حال نماز ببيند، باز اين قطعى و عمومى نيست تا مردم عالم براى ديدار بيايند. امام مى گويد احتمال آن مى رود، بيم آن دارم.
و نيز جمله سوم «باز چه منكرى در آن نهفته است»، مگر منظور حالت ويژه اى است كه ايشان آن را منكر و زشت مى داند؟ شايد منظور امام اين باشد كه ممكن است پرده كنار رود و مكاشفه اى شود و انسان چيزى را ببيند كه بينايى اش را از دست بدهد و يا پيامبر را به نماز ببيند و يا آنكه او را در كنار يكى از همسرانش مشاهده كند.
مشابه اين نكته همان است كه پيامبر(ص) به امام على(ع) فرمود: به هنگام غسل دادن من مواظب باش تا چشمت بر عورت نيفتد كه نابينايى به دنبال دارد.
ما كه هرچه فكر مى كنيم، دليلى بر مجعول بودن اين حديث نمى يابيم.

توضيح بيشتر

براى توضيح بيشتر در تحليل روايت مى گوييم: اشراف بر خانه پيامبر در زمان حيات پيامبر اشكال دارد و قبر در محل خانه پيامبر است و گويا پيامبر زنده و مرده ندارد. بنابراين، همان استدلال در حال حيات پيامبر، به هنگام ممات هم جارى است. مثلاً مى گوييم در حال حيات پيامبر كسى حقّ ندارد به درون خانه او بنگرد و اشراف بر خانه او داشته باشد؛ چرا كه ممكن است پيامبر را در حال تخلّى ببيند و بر اثر اين ديدن كور شود؛ چرا كه ديدن عورت پيامبر، حتى سهواً، گويا نابينايى به دنبال دارد. يا پيامبر را در حال نماز مشاهده كند و يا در كنار يكى از همسرانش او را بنگرد.
اين دليل عدم جواز اشراف بر خانه پيامبر در حال حيات است و چون پيامبر مرده و زنده ندارد و در حال مرگ نيز زنده است،