آمده كه عده اى از قريش ولايت على بن ابى طالب را نوعى شرك دانستند و به رسول خدا معترض شدند. جبرييل به شكل سوارى بر آن مرد معترض ظاهر شد و گفت: اين عهدى است كه رسول خدا(ص) بسته و جز كافر يا منافق آن را نمى شكند. ۱
ج. استدلال هاى كلامى
از جمله روايات طولانى كه حضرت عبدالعظيم نقل كرده، حديثى در گفتگوى امام سجاد(ع) با ابوخالد كابلى در اثبات اولى الامر بودن امام على و فرزندانش است. ۲
همچنين حديثى طولانى در مناظره هشام بن حكم با متكلمان در مجلس هارون الرشيد در برتر بودن اميرالمؤمنين على بن ابى طالب(ع) را ايشان نقل كرده است. ۳ اين روايات استدلالهاى مختلفى را با توجه به مخاطبان گوناگون بر اثبات شأن و منزلت اميرالمؤمنين(ع) دربردارد.
4. منزلت اوصيا و ائمه از اهل بيت
پس از امام على(ع)، يازده نفر از نسل ايشان به امامت رسيدند و منزلت و جايگاه ايشان در تأويلات قرآنى و احاديث رسول خدا(ص) تبيين شده است. حضرت عبدالعظيم بخشى از اين روايات را نقل كرده است.
در روايتى مراد از مؤمنون در آيه شريفه، «مأمونون» معرفى شده كه ايشان پس از خدا و رسولش عمل امت را خواهند ديد. ۴ و در روايت ديگر از امام صادق(ع) نقل كرده كه ما از كسانى هستيم كه مورد رحمت الهى و مصداق آيه شريفه «الاّ من رحم اللّه»۵ هستيم. ۶
1.مناقب آل ابى طالب، ج ۲، ص ۲۳۹؛ مسند عبدالعظيم حسنى، ص ۲۵۲ و ۲۵۴، ح ۱۰۷.
2.كمال الدين و تمام النعمة، ص ۳۱۹؛ مسند عبدالعظيم حسنى، ص ۲۳۴ و ۲۳۶، ح ۹۲.
3.الاختصاص، ص ۹۶؛ مسند عبدالعظيم حسنى، ص ۲۲۶ - ۲۳۲، ح ۹۱.
4.سوره توبه، آيه ۱۰۵؛ الكافى، ج ۱، ص ۴۲۴؛ مسند عبدالعظيم حسنى، ص ۱۲۸، ح ۵.
5.سوره دخان، آيه ۴۱.
6.الكافى، ج ۱، ص ۴۲۳؛ مسند عبدالعظيم حسنى، ص ۱۲۸ و ۱۳۰، ح ۶.
