دوران پيامبر(ص) و خلفا، واكنش متفاوت صحابه در مقابل منع تدوين حديث، نظر محققان اهل سنت در اين باره، نظر محققان شيعه، و بالاخره وضعيت حديث در دوران بنى اميه است.
در فصل دوم، با بيان اينكه قرن سوم طلايى ترين عصر در تاريخ سنت بوده و بيشترين خدمات در زمينه حديث در اين قرن انجام شده، ظهور پيشگامان بزرگ از راويان و حفاظ را مربوط به اين برهه مى داند، با شروع قرن چهارم بود كه دولت اسلامى دچار آشفتگى سياسى گشت و تا اواخر قرن هفتم سير نزولى علمى پديدار گشت.
نگارنده در بخش اول از هفت بخش اصلى رساله، مهم ترين شروح موطأ مالك بن انس، شروح صحيحين و شروح سنن را طى سه فصل معرفى نموده و از ميان كتب مذكور، كتاب التمهيد، تنوير الحوالك، شرح زرقانى بر موطأ، فتح البارى، الكواكب الدرارى، عمدة القارى را از ميان شروح صحيح بخارى و المنهاج في شرح مسلم بن حجاج را از ميان شروح صحيح مسلم، و از ميان شروح سنن، عون المعبود، المنهل المورود، تحفة الاحوذى، شرح سيوطى بر سنن نسائى، شرح سندى بر سنن ابن ماجه را به تفصيل معرفى و بررسى نموده است.
در بخش دوم، به معرفى تأليفات جديد حديثى پرداخته و در بخش سوم، جوامع بين صحيحين، جوامع صحاح سته و جوامع كتب فقهى را بررسى نموده، و سپس دو كتاب المسند الجامع و جمع الجوامع را معرفى كرده است.
بخش چهارم، شامل يك فصل است كه طى آن زوايدنويسى معرفى شده، و مهم ترين كتب نوشته شده در اين زمينه را نام برده، و كتاب المطالب العاليه و مجمع الزوائد و منبع الفوائد را مفصلاً معرفى كرده است.
بخش پنجم، شامل شش فصل است. در فصل اول، كتب مستخرجات و مستخرج ابوعوانه را معرفى كرده، در فصل دوم، كتب اجزاء و مسند اهل بيت و فضائل فاطمة الزهراء(س) به طور مفصل آمده و در فصل سوم، كتب اطراف و دو كتاب تحفة الأشراف بمعرفة الأطراف و موسوعة أطراف الحديث النبوى ذكر شده است.