استناد به حديث به عنوان يك منبع دينى، آن گاه سزاوار است كه از صدور آن اطمينان حاصل گردد وگرنه، هرگاه در صدورش شك و ترديد رَوَد، نمى توان بدان استناد جست و آن را مصدر استنباط فقهى يا معارف دينى قرار داد. البته حديث به عنوان مجموعه اى از ميراث مسلمانان، مى تواند مورد پژوهشهاى گوناگون تاريخى، اجتماعى و فرهنگى قرار گيرد.
مسئله صدور حديث از دوره هاى نخستين تاريخ اسلامى مورد اهتمام قرار داشته است و اين موضوع در سخن و سيره پيامبر(ص)، امامان شيعه(ع)، صحابه و ياران آنها به وضوح مشهود است