خداوند، هرگونه احساس مالكيتى از ميان مى رود.
امام صادق(ع) در توجيه اين مسئله به عنوان مى فرمايد: «بندگان مالكيتى ندارند، مال را از آن خدا مى دانند و آن را در جايى كه او فرموده است به مصرف مى رسانند.»
سومين حلقه از اين زنجيره، زهد در دنياست. پس اعتقاد به اينكه مال از آن خداست و بنده خدا ملكيتى ندارد، لاجرم به تعديل علاقه انسان به دنيا منجر مى شود كه همان زهد است.
چهارمين حلقه از اين زنجيره، در حديث امام(ع) به عنوان بصرى اين گونه بيان شده است: «پس وقتى عبد در آنچه خداوند به وى ارزانى داشته احساس مالكيت نداشت، انفاق كردن در آنچه خداوند امر به انفاق آن كرده است، بر او آسان مى شود.»
اين دلبستگى به دنياست كه موجب بخل و مانع از انفاق مال در راه خدا مى شود. آرى، با زايل شدن اين دلبستگى، انفاق كردن بر آدمى آسان مى نمايد.

رهايى از طرح و تدبير

اگر خداوند امر مردم را به خود آنان واگذارده بود، سالها پيش انسان و تمدن بشرى نابود مى شد و بشر به بن بست مى رسيد؛ ولى خداوند، خود، امر تدبير امور كوچك و بزرگ زندگى بشر را عهده دار شده است و هر كس چشم بصيرت داشته باشد، دست خدا را در تدبير همه امور زندگى خود در هر آسايش و سختى مى بيند. زندگى انسان و ادامه حيات جهان، بدون تدبير و برنامه ريزى خدا ممكن نيست. بشر همان گونه كه در اصل خلقت به خدا محتاج است، در ادامه زندگى نيز به او احتياج مبرم دارد؛ ولى انسانها در درك اين مطلب مساوى نيستند و عدّه اندكى از مردم قادرند اين موضوع را ببينند. آرى؛ پيروزى از خداست:
و پيروزى جز از سوى خداوند نيست.^۱
شكست از جانب خداست:
اگر شما را يارى نكند، پس كيست آن كه پس از يارى نكردن او شما را يارى رساند.^۲