مقصود امام, سپاه خويش بود كه فرمان او را نپذيرفتند و فريب معاويه را خوردند.
اشعث بن قيس ^۱ كه از مخالفان سياسى امام بود, چنان پنداشت كه امام, خود را مى گويد. لذا فرصت را غنيمت شمرد و به عنوان اعتراض در پاسخ به امام, فرياد زد:

۰.هذه عليك, لا لك! ^۲

۰.اين [پاسخ], به زيان توست, نه به سود تو!

اشعث, با اين سخن مى خواست به حضّار القا كند كه بايد امام را سرزنش كرد كه حكميت و داورى را پذيرفت, نه كسانى كه او را وادار به پذيرش كردند. امام, با شنيدن زياده گويى اشعث, نگاه تندى به او افكند و فرمود:

۰.ما يُدريك ما عَلَيَّ مِمّا لى! عليك لعنةُ اللّه و لعنةُ اللاعنين! حائكٌ ابن حائكٍ, منافقٌ ابنُ كافرٍ! واللّهِ لقد أسَرَك الكُفرُ مرّةً و الإسلام اُخرى, فما فَدَاكَ من واحدةٍ منهما مالُك ولا عسبُك و إنَّ امرأً دلَّ على قومه السيفَ و ساقَ إليهمُ الحَتْفَ لَحَرِيٌّ أن يَمقُتَهُ الأقرب و لا يأمَنَهُ الأبعدُ. ^۳

۰.تو چه مى دانى كه چه بر زيان من است و چه به سود من؟! نفرين خدا و نفرين كنندگان بر تو باد! درغگوى درغگوزاده! ^۴ منافق كافر زاده! تو يك بار در زمان كفر و يك بار در دوران حكومت اسلام به اسارت درآمدى, و در هر دو بار, نه مال تو برايت سودمند بود و نه تبارت كارساز. آرى! آن كه خويشاوندانش را گرفتار تيغ دشمن سازد و آنها را در كام مرگ بَرَد, سزاوار است كه آشنا, كينه او به دل گيرد, و بيگانه, به او اطمينان نكند.