تأييد مى نمايد و مترجمِ محترم «ميزان الحكمة» نيز همين برداشت را داشته و چنين ترجمه كرده است: «به حق بگويمتان، بنده هر اندازه هم بكوشد، نمى تواند دو خداوند را خدمت كند و لاجرم يكى از آن ها را بر ديگرى برمى گزيند. همچنين خدادوستى و دنيادوستى در شما جمع نمى شود» ۱ .
ناقد محترم درباره كلمه «تزجيه» ـكه اينجانب به معناى آهستگى گرفته ام تذكر داده اند كه به معناى آسان بخشى و كار انجام گرفتنى و رفق و مداراست. بايد عرض كنم حقّ با ناقد محترم است و ما اشتباه كرده ايم.
ناقد محترم، اصلى ترين اشكال ترجمه ما را در شباهت داشتن به ترجمه آقاى اتابكى دانسته است، بلكه ادّعا كرده كه ترجمه ما «تماماً از ابتدا تا به انتها همان ترجمه آقاى اتابكى است كه تنها برخى از لغات اديبانه و جمله بندى ايشان تغيير نموده است». اين برادر عزيز، هيچ فرقى بين تأليف و ترجمه قائل نشده است و چون شنيده در تأليفات، بخصوص داستان و رمان و فيلمنامه، اگر شباهتى باشد، سرقت ادبى به شمار مى آيد، لذا همان حكم را در ترجمه نيز جارى كرده است؛ غافل از اين كه اگر در ترجمه هاى يك متن شباهتى نباشد، معلوم مى شود مترجم مطالبى را از جانب خود بر متن اصلى افزوده يا مطالبى را از آن كاسته است؛ چنان كه جناب دكتر شهيدى درباره ترجمه زيبا و روان مرحوم جواد فاضل فرموده است:
پس از شهريور 1320 شمسى، از مرحوم جواد فاضل مجموعه اى منتشر شد كه هرچند انشاى آن روان مى نمود، در بسيارى موارد با سخنان امام(ع) ارتباطى نداشت. ۲
البته اگر بين ترجمه ها شباهت آن چنان باشد كه به قول شما «تنها با يك جا به جايى سطحى كلمات» باشد، حقّ با شما خواهد بود، ولى اثبات اين مسأله به اين آسانى نيست، مگر آن كه مثل جنابعالى با گزينش كلمات و جملاتى مطلب را اين گونه جلوه دهد. براى نمونه چند مورد را ذكر مى كنيم؛ از جمله آنها حديثى است كه شما در مقاله خود آورده ايد:
1.ترجمه الحياة، ج ۲، ص ۳۴۱.
2.ترجمه ميزان الحكمة، ج۱۴، ص ۶۸۹۹.
